Οίκτος

Δημιουργός: Θεοδώρα Μονεμβασίτη , Θεοδώρα Μονεμβασίτη

...ποιητική αδεία... απαραίτητη, γονική συναίνεση μη αναγκαία...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[I]Γλυκιά ζωή που ζέστανε ευλογημένη ώρα
στη φυλακή κρυφοκοιτώ απ’ τη σχισμή μου τώρα
την πόρτα άνοιξε ο βοριάς την κράτησε η αγάπη
με σήκωσε ο μικρός νοτιάς με άρπαξε ο μπάτης.
Μι' ακτίνα με ταξίδεψε στα σύνορα του κόσμου
μα με παρέσυρε ο αυλός σ’ ένα χορό αιώνων
σε ζώνη που ορίστηκε από ουράνια χείλη
ο λόγος προσαρτίστηκε στο μυστικό μου δείλι.


Κύκλοι που αγκαλιάσανε εννιά αχανείς εκτάσεις
θνητοί μοιράσανε την γη, αετοί τις προεκτάσεις
κι άρχισε η τρελή βροχή να βρέχει τους αιώνες
γλυκά να αποκοιμηθούν οι ινδικοί μουσώνες.
Ο ουρανός κι ένας θεός κι ένα παλιό σημάδι
το χέρι του μ’ ακούμπησε στου σύμπαντος τη λάμψη
ξαναμαζεύει ο θεός ολόλευκους χιτώνες
τέσσερις γιοι του φεύγουνε με τους βαρείς χειμώνες.


Στον ουρανό φτάνουν ευχές, αγάπες στο σκοτάδι
παρηγοριά μ' ανύψωση δίχως να τρέξει δάκρυ
έφυγε γρήγορα η νυχτιά για ν’ απλωθεί η μέρα
οι ουρανοί μ’ αγκάλιασαν μ’ εννιά γαλάζια πέπλα.
Μια θεά αναδύθηκε σε εφτά κρυφές διαστάσεις
τα νυφικά της άπλωσε στις έσω υποστάσεις.
Θεές που στέλνει ο ουρανός τη γη να λυπηθούνε
γυναίκες που στα στήθη τους θεοί θα αναστηθούνε.


Φίδι που σέρνεται στη γη την κεφαλή σηκώνει
κόμπρα που με το σίγμα της ανατολές απλώνει.
Πέπλα ψυχής μεταξωτά σε κόκκινο ουρανό
χέρι σε σήκωσε απ’ τη γη που 'μοιαζε πατρικό.
Του σύμπαντος κρυφές γωνιές με μια πνοή θα φτάσεις
με μια γαλήνια ματιά να διώξεις τις εντάσεις
να αφομοιωθούν στο φως όσα θα μείνουν ίδια
κρυφά ψυχή σ’ αναγεννούν αιθερικά βασίλεια.[/I]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-02-2008