Οπτασια

Δημιουργός: AndreasChristodoulou

για σενα .......παλι .......και παντα

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Έστησες στα εσώτατα μου ασάλευτο το ρίγος της ορμής
Με το ρυθμό του πόθου με λικνίζεις παιδικά
Σ’αχάρακτους με ταξιδεύεις δρόμους,στενωπούς αλλ’ακριβείς
Κι όλα του κόσμου κρυφά και θαυμαστά,μου γίνονται γνωστά

Άσμα τερπνό στο σώμα μου η αφή σου,
Ξυπνάει το πνεύμα μου σφοδρός ο ανασασμός
Αχόρταγα τα στήθια μου πίνουν την ηδονή σου
Κι αγώνας μες στα βάθη μου θεριεύει ο λυτρωμός

Μα οι δρόμοι ερημώνονται ,έρχεται ώρα πηχτή προχωρημένη
Πέτρες αραδιάζονται,ποιά να πρωτοφτάσει το νού μου να ξεσκίσει
Η μοναξιά αρχινά τα ξόρκια της ,μορφή θανάτου χλωμιασμένη
Τόσο απτή και διαχυτική την παρουσία σου ψάχνει να καταργήσει

Και καταντάει πεθαμός,ο νιόβγαλτος ο δρόμος
Ανέμοι κρύοι μου διώχνουν τη λαχτάρα
Δίνουν διέξοδο στην πίκρα και στον τρόμο
Νέα βοίζοντας μυνήματα μ’αντάρα

Ομως μετά το πεθαμό,ένδοξη μέρα ανατέλλει της ζωής
Νά ξεπετιέται πάλι για σένα ο καυμός
Το μέγα ζωντανεύει θέλγητρο της αναμονής
Κι όλο δροσιά αγία τον περιβρέχει ποταμός

Θάρθω κάποτε το θάμα σου να δώ
Τη μέθη εκείνη τη βαθιά να ζήσω
Κι αν χρόνοι χίλιοι μούλαχαν να μένω να σκεβρώνω εδώ
Δεν θα πεθάνω αγάπη,σε σένα πριν γυρίσω

Θάναι μια μέρα γάργαρη,θάναι μια θάλασσα καλή
Και θάναι το καράβι μου καλόδρομο κι ωραίο
Στην πλωρη εγω θα στέκομαι ,θ’απλώνω μια ματιά θολη
Και δακρυσμένος θα γελώ και γελαστός θα κλαίω

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-02-2008