τραγουδι της μελλοντικης βεβαιοτητας

Δημιουργός: AndreasChristodoulou

Τωρα ξερεις γιατι σ'αγαπω

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στην καρδιά σου π’αγάπησα τόσο
Οσα δώρα σούχω δοσμένα ω Μοίρα και Μούσα
Απ΄τη φλόγα των ύμνων ,της αγάπης τη δρόσο
Ως την ίδια τη ζωή μου,σου τα χάρισα πλούσα

Ερωμένη μου Μούσα ας ερχόσουνα πάλι
Σ’ένα βράχο εδω πέρα,μαζί μου να καθίσεις
Να κοιτάζεις στο πλάϊ μου το γαλάζιο ακρογιάλι
Στη βαθιά τη ψυχή σου,τη φωνή μου ν’αγροικίσεις

Στη γλαυκή μας Μεσόγειο στο γαλάζιο κι ωραίο
Τα νησιά ταξιδεύουν μ’ενα πρίμο αγέρα
Κείνο το φώς που ζητούσες το παλιό,πάντα νέο
Γύρω αστράφτει μεγάλο και γιομίζει τη μέρα

Άπλωσε το βλέμμα σου,τα μάτια σου μπροστά
Σιμά σου κοίταξε τον κόσμο και τριγύρου
Δεν είναι ξένος ουρανός,βαστά πιστά
Τ’άστρα του ελληνικού σου ονείρου

O ίδιος παλμός φλοισβίζει βουβά
Κυλώντας απ΄την ιδια κρήνη
Μια φλέβα σιγανή που όλο κυλά μα δε γερνά
Ρέει,σταλάζει στη μεγάλη αδερφοσύνη

Δικός σου ο κόσμος όλος αν τον δείς
Με φίλιο βλέμμα όπως εκείνος σε κοιτάζει
Ανάμεσα σας δρόμος ανοίχτηκε φαρδύς
Σύρε και διάβα τον τίποτα πια δεν τον φράζει

Σε προσμένουν ολάνοιχτες αγκάλες μαλακές
Εκεί θα ξαπλώνεις,να σε χαϊδέυουν αμέτρητα χάδια
Θείες θα σε ζώνουνε δυνάμεις σιωπηλές
Ρουμπίνια οράματα,χαράματα και βράδια

Το χλιαρό το λουτρό των ωραίων τους στίχων
Σου ετοιμάζουν ριμαδόροι τρανοί
Εκεί θα βυθίζεσαι στους παλμούς των γνώριμων ήχων
Θα φυτρώνουν επάνω σου χιλιάδων ερώτων σπασμοί

Και τούτη η πολιτεία ,ή Αμμόχωστος,που ως εχτές
Τόσο πονούσε ,τώρα σιγά μερώνει
Τις πόρτες όλες ,της ψυχής της ανοιχτές
Κρατά για σε,τα μύρια χέρια της απλώνει

Μη λές πως η ψυχή σου είναι γερτή
Πως μένει διπλωμένη και κλεισμένη
Πως έξω της εστάθη αυτή η γιορτή
Η θύρα της μανταλωμένη μένει

Μη λές πως η καρδιά σου είναι βαριά
Μα ρίξε πιά του νού σου την απόχη
Στου έρωτα σου τη μεριά
Να δείς ζωή να δείς φωτιάν απόχει

Πλάτυνε την καρδιά σου αγάπη μου χρυσή
Για νάμπει ο άνεμος που τις καρδιές πλαταίνει
Τ’αφτί σου τέντωσε.....θ’ακούσεις μια φωνή
Το μέγα αντάμωμα να δένει να πλουταίνει

Γιατί εκείνος ο ήλιος που πριν χρόνους έχει βγεί
Σε γή ελληνική και κείνος ο άλλος
Που ανέβηκε απ’του Βαρωσιού τη γή
Δυνατός κι αυτός,πολύ μεγάλος

Ζούνε τώρα μαζί στον ίδιο ουρανό
Με το ίδιο λάμπουν φώς και το ίδιο χρώμα
Διπλό τριαντάφυλλο σ’ένα κλωνί μονό
Ανθούν μαζί,στο στήθος και στο στόμα.........

Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-03-2008