Εκτός μάχης

Δημιουργός: justawoman, Στέλλα Γεωργιάδου

καλημέρα στιχόπολη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Φτιάχνω το μικρόκοσμό μου κι αναπαύομαι
Επαναπαύομαι στα γαλάζια μου
στα μαβιά, στα κόκκινα
Χρώματα στίγματα τραυμάτων μέσα μου
κουβαλούν ιδέες, λέω μοιράζομαι
Μοιράζομαι την καταχνιά και τον πρώιμο ήλιο
Κατάσταση ευδαιμονίας,
μακροσκοπική αίσθηση σε μικροσκοπική καρδιά
Γελούν οι πεταλούδες, ευτυχισμένα όντα
Κανείς δεν τους χάρισε μνήμη
ούτε πληγές να θρέφουν

Σ’ αυτές τις πολυμορφίες, έρχονται
Ανθρώπινες μάσκες, ρόλοι ταλαιπωρημένοι
Ανύπαρκτοι από κάτω άνθρωποι
Αχ κόσμε
πως αντιστρέφεις το δέλτα σου
σε μονοδρόμους αδιεξόδων

Μου θυμίζει πεδίο μάχης αχυρένιων ομοιωμάτων
να ζωντανεύουν στα φανταχτερά τους ρούχα
να διώχνουν μακριά τους κόρακες
μα είναι κι οι κόλακες κι οι οπαδοί
κι οι αρχηγοί
κι όλα τα βδελυρά ερπετά με τις σημαίες τους
πολύχρωμα μπαλόνια
φουσκωμένα κενό.

Στα μπαλκόνια μιλούσανε κάποτε
και μιλλούνια τα χειροκροτήματα
Αθροίζονται οι ηγεμονίες σήμερα
φέροντας άρτον και οίνον
και θεάματα… προπάντων θεάματα
Επιούσιες πράξεις πολωτικές
–πολιτικές είπατε; –
κι η μοιρασιά προαποφασισμένη
Αντιμεταθέσεις, αντιπαραθέσεις, θέσεις, επιθέσεις
Οι αθέατοι κλαίγοντας αποσύρονται
Κι οι θεατές αλαλάζοντας αναφωνούν

[I]Ουαί τοις ηττημένοις![/I]

Αρνούμαι να μιλήσω
Κι αν μου βουτήξετε τη γλώσσα στο μέλι
δε θα βγει παρά πίκρα σταχτιά
και θολό μελάνι διαφυγής
Αρνούμαι το διάλογο
τα λόγια που λόγος ποτέ δε θα γίνουν
Αρνούμαι το σούρσιμο στα λασπωμένα ίχνη
και τα μαύρα δόντια της αλήθειας
που γεννάει πτώματα

Αρνούμαι κι εσένα που αγαπώ
κι εσένα, κι εσένα, κι εσένα
που αγαπώ

Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-03-2008