τραγουδι της μελλοντικης βεβαιοτητας Ιι

Δημιουργός: AndreasChristodoulou

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Άσπρο θάναι το σπίτι μας και θάχει
Λουλούδια στα παράθυρα πολλά
Κάθε στιγμή δε θάναι πλέον μια μάχη
Η ζωή καθε στιγμή δεν θα χαλά

Θα ξέρουμε να ζούμε οπως ξέρει
Κάθε δέντρο,οπου δε σκέφτεται πως ζεί
Το χώμα ,η πέτρα,το νερό,τ’αγέρι
Φίλοι μας θάναι και θα οδεύουμε μαζί

Δε θάχουμε μες τη καρδιά την αδικία
Και θάχουμε πα στο τραπέζι μας ψωμί
Οταν φωνάζει η γειτονιά κι η πολιτεία
Θάναι χαρά και γέλιο όχι λυγμοί

Θα μάθουμε κι μείς να ευτυχούμε
Θα ξαναδιδαχτούμε τη χαρά
Δεν θα ντρεπόμαστε για αυτήν,δε θα ζητούμε
Συγνώμη ταπεινά καθε φορά

Ετσι θάναι το σπίτι μας και λέω
Νάχει και λίγη θάλασσα μπροστά
Να πάψω πια να την καλώ και να την κλαίω
Να σβήσει πια ο καυμός που με βαστά

Μπορεί να μοιάζει θάμα μα οταν έλθει,θα μ'εύρει πλεον να μπορώ
Καλύτερα και πιο βαθιά να τ'αποθησαυρίσω
Και με πιο πλούσια την ψυχή με το ποδάρι πιο γερό
Στον ίδιο νάμπω το χορό την ιδια ζωή να ζήσω

Την ιδια ζωη που μ'εμαθες ,με τους ανθρώπους αδερφός
Στην δική τους θάλασσα κάποια κι εγώ σταγόνα
Μες στον μεγάλο ήλιο τους μικρό ενα ψίχουλο απο φώς
Στον καταρράχτη των δασών μια λυρική ανεμώνα

Μπορεί να ρθεί σαν όνειρο που αστράφτει μόνο και περνά
Μα μένει ολόχρυσο κλειδί για την καρδιά του κόσμου
Μπορεί σα φλόγα σιγανή που ολο κυλά μα δεν γερνά
Κι αγάλια μια βαθιόριζη ζωή σταλάζει εντός μου

Μα όπως το θάμα κι αν ερθεί θα μ'εύρει να το καρτερώ
Θα μ'εύρει τώρα να μπορώ νέα ζωή να ξεκινήσω
Θα μ’εύρει άτρεμος να βγώ και να μπορώ
Με σένα αγάπη μου καιρόν ατέλειωτο να ζήσω

Ναι έτσι θα γινει ,κι αν γραφτήκαν στιχοι
Θολοί απο δάκρυ,ας σβήσουν στο γιαλό
Τους ρίχνω απ΄της πόλης μου τα τείχη
Στη θάλασσα που μου γελά και της γελώ

Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-03-2008