Η νεράιδα καθόταν μπροστά στο καθρέφτη

Δημιουργός: uraniace, Viviane

Έχεις τόσο κόσμο να αγαπήσεις, τόσα άτομα να συναντήσεις! Μην χάνεις το χρόνο σου έχοντας κάτι κακό να σκεφτείς!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Η νεράιδα καθόταν μπροστά στο καθρέφτη, ήταν πολύ στεναχωρημένη. Έλεγε και πίστευε ότι οι άνθρωποι είχαν χάσει την επαφή μαζί της. Δεν την φώναζαν στα όνειρα τους πια. Ήταν σαν να μην υπήρξε!

Γιατί αναρωτιόνταν , γιατί;

Μια μέρα άκουσε μια φωνή πολύ κουρασμένη και που έρχονταν όπως φαινόταν και από πολύ μακριά ...; έλεγε η φωνή

-Νεράιδα μου , που είσαι ; Νεράιδα μου έλα κοντά μου!

Η νεράιδα λοιπόν πολύ προσεχτικά πλησίασε το μέρος όπου έρχονταν η φωνή και είδε ένα γέροντα να κρατάει το χεράκι ενός αγοριού.

Η νεράιδα πετάχτηκε όρθια ήταν πολύ χαρούμενη τώρα! Έπρεπε να φανεί μπροστά τους. Ο παππούλης ήθελε να διήγηση στο εγγονό του μια ιστορία αλλά είχε με τα χρόνια που πέρασαν , ξεχάσει εντελώς όλες τις όμορφες ιστορίες που του είχε πει η μανούλα του. Δεν θυμόνταν καμία, μα καμία και η νεράιδα κατάλαβε ότι ήταν απαραίτητο να μπει στην καρδιά του γέροντας. Έπρεπε λοιπόν να ντύσει όμορφα!

Έβαλε ένα μπλε φόρεμα που τελείωνε με πολλές γιρλάντες, πήρε από ένα τριαντάφυλλο λίγο κόκκινο χρώμα και το πέρασε στα μάγουλα της. Έπειτα έβαλε πολύ όμορφα σανδάλια. Το καπέλο φτιαγμένο με αέρα ήταν το πιο όμορφο καπέλο του κόσμου!

Γύριζε, αριστερά, δεξιά, έριχνε μάτια από κάτω μέχρι πάνω και βρήκε ότι ήταν πολύ όμορφη! Χαμογέλασε στο καθρέφτη βλέποντας την αντανάκλασή της μέσα του! Ήταν τόσο ευτυχισμένη σαν ένα κοριτσάκι που πήγαινε να παίξει με τις φίλες της.

Ξαφνικά κατάλαβε ότι δεν είχε το μαγικό ράβδο της. Τόσα χρόνια που δεν το είχε χρησιμοποιήσει που το είχε εντελώς ξεχάσει! Μετά από την πολύ χαρά που πήρε, τώρα ήταν και πάλι στεναχωρεμενη, χωρίς το μαγικό της ράβδο , δεν μπορούσε να κάνει τίποτα!

Φώναζε

-Μαγικό μου ράβδος που είσαι; Που κρύβεσαι;

Τίποτα, τίποτα!

Τώρα τι θα κάνω, μια φορά που με έχουν ανάγκη δεν μπορώ να κάνω τίποτα!

Και τα δάκρυα της έπεφταν στο πάτωμα και τόσο πολύ που έκλαιγε που δημιούργησε μια μικρή λίμνη όπου δεν άργησαν οι βάτραχοι να φανούν.

Έτσι παίρνοντας θάρρος τους ζήτησε να την βοηθήσουν να βρούνε το μαγικό ράβδο.

Και έτσι έγινε ένα βάτραχο από δω , ένα άλλο από κει, δεξιά, αριστερά, μπροστά, πίσω, τίποτα, μα τίποτα! Δεν έβρισκαν το μαγικό ραβδί.

Δεν μπορώ να αφήσω έτσι το παππούλη έπειτα το παιδάκι με περιμένει! Έλεγε η νεράιδα.

Και έτσι η όμορφη και καλή νεράιδα άνοιξε την καρδιά της ήξερε ότι μέσα θα έβρισκε ένα μαγικό ράβδο, αλλά ότι θα έχανε και την ζωή της μετά από μια ώρα. Το έκανε όμως η καλή νεράιδα, το έκανε και όλα πήγαν πολύ όμορφα. Ο παππούλης είπε στον εγγονό του πολλές, μα πολλές ιστορίες και σε κάθε ιστορία που έλεγε ο παππούλης, έφευγε από την νεράιδα ακόμα ένα κομμάτι ζωής.

Όταν πια το παιδί κοιμήθηκε και ο παππούλης το ίδιο έκανε, η καλή και μισό πεθαμένη νεράιδα βγήκε από την καρδιά του γέροντας.

Δεν μπορούσε να κάνει πολλά βήματα, ήταν πια η ώρα να πεθάνει!

Και όμως ξέρετε ότι ακόμα ζει έστω και πέρασαν πολλά χρόνια από τότε!

Βέβαιος ζει γιατί την ώρα που νόμισε ότι θα πέθαινε, ήρθε ένα παιδάκι και της έδωσε ένα φιλί αυτό ήταν ένα φιλί και η καρδιά της νεράιδα άρχισε να κτυπά δυνατά, πολύ δυνατά.

Γιατί είχε βρει την θεραπεία της , είχε βρει το φιλί ενός παιδιού.

Όσο λοιπόν θα υπάρχουν παιδία , θα υπάρχουν νεράιδες.

Αλλά και εμείς οι μεγάλοι μπορούμε να βοηθήσουμε και τα παιδία και τις νεράιδες, και ξέρετε πως ;

Πολύ απλό κρατάμε ζωντανή την παιδική μας καρδιά. Αυτό τελικά είναι το μαγικό ράβδο!

Η νεράιδα βιβιαν.

Τα πνευματικά δικαιώματα των γραπτών μου είναι κατοχυρωμένα. Ευχαριστώ !

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-03-2008