Απέραντη αφέλεια

Δημιουργός: Ενιπεύς

Χωρίς λόγια...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μες στης ζωής μου την απέραντη αφέλεια,
που εικονικά επιμελώς κυλούσε στην εντέλεια,
κρυφά λαχτάρησα να αναστήσω τις αισθήσεις μου,
χρόνο να κλέψω, να τον γείρω με το μέρος μου.

Μα εκείνος θύμωσε και ψίχουλα μου πέταξε,
σαδιστικά για δυνατά τ’αδύνατα μου έταξε,
γέλασε μια τη ματωμένη τη ψυχή μου
και τώρα διαρκώς γελάει μαζί μου.

Εκούσια μου δάνεισε το χρόνο που ζητούσα,
νεκρά πια κείτονταν τα χρόνια τα χαμένα,
μα μια κλεψύδρα κάλπικη μου χάρισε,
όταν τα μάτια μου σταμάτησαν σε σένα.

Κρίμα, δεν ήσουν ότι θα'θελα να είσαι,
όπως και'γώ είναι η πικρή μας η αλήθεια,
τότε και τώρα διαρκώς αναλογίζομαι,
για ποιους στ’αλήθεια γράφτηκαν τα παραμύθια.

Πάει καιρός που αέναο μαρτύριο υποφέρω,
στη ζοφερή τη σκέψη μου, αχτίδα φως δε φέρω,
απ'το μικρό μου το κελί κοιτάζω σαστισμένα,
του ονείρου η φλόγα τρεμοπαίζει ολοένα.

Πολύχρωμο όνειρο, δε θα σ’αφήσω να γεράσεις,
και τη ζωή μου άτολμα να προσπεράσεις,
θ’αδράξω γη, νερό, φωτιά, κι'αέρα θα κινήσω,
να πλάσω κόσμο νέο, μαγικό να σου χαρίσω...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-03-2008