Αθάνατη αγαπημένη Δημιουργός: Γιώργος_Κ, Γιώργος Σ. Κόκκινος Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Η ζωή χορεύει, πάνω στο νεκρικό σου κρεβάτι,
έναν πένθιμο χορό, που έχει ρυθμό και σταθερή μελωδία.
Έχω φυλάξει, την τελευταία σου πνοή, σε ένα μενταγιόν,
ως ένα ενθύμιο απο σένα, ένα φυλακτό στην καρδιά.
Τα βλέφαρά σου βαραίνουν, απο την κούραση της ζωής,
και είναι ακίνητα πια, δεμένα στο πρόσωπό σου.
Τα χείλη σου ξερά, σαν άγουρο σύκο, που οριμάζει στην αιωνιότητα,
κι όμως τα φίλησα, ξανά και ξανά για τελευταία φορά ίσως.
Είσαι χλωμή, κι όμως αγάπη μου, δεν είναι κρύος ο καιρός,
παροτι βλέπω να χιονίζει, η καρδιά μου είναι ζεστή ακόμα.
Τα χέρια μου, αγγίζουν τα δικά σου, αλλά δεν τα αισθάνεσαι,
κάθε αίσθηση αφής, είναι καταδικασμένη στο παρελθόν μας.
Όσα λόγια αγάπης κι αν σου πώ, φοβάμαι θα με αγνοήσεις,
μόνο η ψυχή σου, μπορεί να τα εκλάβει ως αληθινά.
Νιώθω τα μάτια μου, να στάζουν δάκρυα, μικρές σταγόνες λύπης,
που έχουν τη γεύση, απο το δικό σου μοναδικό άρωμα.
Μπορείς να μυρίσεις, αυτή τη θεσπέσια εκλεκτή ομορφιά,
ενός κορμιού, που παραδώθηκε κάποτε, σε ένα μαγευτικό πάθος?
Είσαι θεά, ντυμένη στα λευκά, μια παναγία που λάμπει,
κανένα σημάδι, δεν έχει πια το πρόσωπό σου, καμία έκφραση.
Η φύση ορίζει το θάνατο, δημιουργεί ή ελευθερώνει τη ζωή μας,
και όποια απόπειρα αντίδρασης, ακυρώνει κάθε μας όνειρο.
Το τελευταίο μου φιλί, σου δίνω στο μέτωπό σου, σαν αντίο,
δεν θα με χάσεις ποτέ, θα έρθω κοντά σου, όπου κι αν είσαι.
Θα ψάξω να βρώ την ψυχή σου, μπορώ να την γνωρίσω,
είναι ίδια με την δική μου ψυχή, και με περιμένει.
Όσο πιο σύντομα γίνεται, θα είμαστε πάλι μαζί, για πάντα δεμένοι,
και πλέον, δεν θα μπορεί τίποτα, να μας χωρίσει ξανά. Έχε γειά!
Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-12-2004 | |