Εσύ

Δημιουργός: AndreasChristodoulou

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ποιος είπε οχι την ώρα που έφθασε η φθορά
Ποιος ψιθύρησε τον πλούτο στην αμύθιτη πενία
Ποιος περιβλήθη τα κόκκινα και τα χρυσά
Κι έφερε στη ψυχή μου αγάπη,νηνεμία

Στάθηκες ολόχαρη να τα προσφέρεις όλα αυτά
Ανταλλάζοντας τη γαλήνη σου με την ταραχή μου
Παραδόθηκες στους δικούς μου εφιάλτες και μου υπόσχεσαι τη συντροφιά
Στο θάνατο και στη ζωή μου

Η είσοδος σου στο σπίτι μου ηταν γιορτή βουνίσια δροσισμένη
Θρονιάστηκε στα μοναχικά δωμάτια κι έφεξαν οι σύθαμπες γωνιές
Τα σκεβρωμένα ξύλα λες και ξεπέταξαν ζωή μεταλλαγμένη
Κλαριά και βάτοι λες κι άνθισαν,πρασίνισαν και τα φυλλώματα αρμαθιές

Φτερωμένη,ελεύθερη κι όμως ήρθες να μείνεις στη σκοτεινιά μου
Τυλίχτηκες μες στα κουρέλια της σκιάς μου και με γαληνεύεις
Με γέμισες με μέριμνες και στοργές,έγινες η χαρά μου
Στο κόσμο πια μονο εσύ με προστατεύεις

Δώσε,αίμα της καρδιάς μου,δώσε ψυχή μου
Δύναμη να την υμνήσω όσο μπορώ
Ένα λουλούδι αρκεί μονάχα απο τα μύρια που στρώνει η φύση στην αυλή μου
Ενα ανοιξιάτικο λουλούδι να της χαρίσω και να της πώ το σ’αγαπώ

Η ύπαρξη της ας γίνει κόκκος προσευχής ας ειπωθούν για αυτήν πολλοί ψαλμοί
Απο τη γή ως στ’άδυτα του ατέρμονου ουρανού
Καιρός αλαλαγμού στη μοναξιά και στη σιωπή
Στο χασομέρι της περιδιάβασης,στην άνεση και στη σπατάλη του ρεμβασμού

Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-03-2008