?

Δημιουργός: velico, Καλλιόπη

ζητήται τίτλος....

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Η απεραντοσύνη μόνιμη ιδέα
Και τα λόγια που πονάνε γιατί μένουν λόγια
Και το παράλογο, η παραφροσύνη
Ως μόνη διέξοδος

Από εκεί βγαίνω πάλι
Και τρομάζω στη θέα των άψυχων κορμιών
Γεμάτων πληγές από σπασμένα γυαλιά και μαχαίρια
Και τα μαχαίρια στην πλάτη
Φοβάμαι
Πονάω
Σκύβω και βλέπω
Αίματα παντού
Στο κορμί μου, στα χέρια μου, στο πρόσωπό μου
Και μόνο το μέρος της καρδιάς
Να μένει απείραχτο
Για να ζήσω και να υποφέρω

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-03-2008