Το μυστικό του λόφου

Δημιουργός: Θεοδώρα Μονεμβασίτη , Θεοδώρα Μονεμβασίτη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Δυο αδελφές μου υφαίνανε και σιγοτραγουδούσαν
δίναν και παίρναν τις κλωστές για έρωτες γελούσαν
απόμερα σ’ άγια σιωπή λες κι είχα περηφάνια
πως αγαπώ ψιθύριζα μονάχα τα ουράνια.

Τα βράδια αυτές πλαγιάζανε για ν' αποκοιμηθούνε
κι εγώ μόνη και ξάγρυπνη κρυβόμουν μη με δούνε
τη νύχτα υφαίνω ουρανούς τη νύχτα υφαίνω τ’ άστρα
και ταξιδεύω μόνη μου σ' ονειρεμένα κάστρα.

Ζητά ο έρωτας σιωπή και τότε η αγάπη ξέρει
πώς να βρει δρόμους σ' οδηγεί το μυστικό της χέρι
έτσι και μένα μ’ οδηγεί ένα παλιό τραγούδι
που σαν αηδόνι στην ψυχή μιλά για ένα λουλούδι.

Σαν το λουλούδι που αγρυπνά τη νύχτα κι ανασαίνει
σα νυχτολούλουδο η ζωή στην ξαστεριά με δένει
για να θυμάμαι μυστικά που κρύψαν’ οι αιώνες
σ’ ένα σεντούκι μου κρατώ κλεισμένους δυο τυφώνες.

Δεν το ανοίγω, δε μιλώ, απόψε κλείνει ο χρόνος
παλιό σεντούκι μου ζητά πίσω ο γέρο Κρόνος.
«Πατέρα το σεντούκι σου έκρυβε δυο τυφώνες
το ‘χα κρυμμένο μηv το βρουν μέσα στις ανεμώνες.»

Κι εκείνες δε μαράθηκαν, αντέξαν’ τρεις χειμώνες
στο κάστρο μου ζυγώσανε χίλιες χαμένες ώρες
και θέλαν’ το σεντούκι μου μόνη να το ανοίξω
μα οι ανεμώνες θρόϊζαν υπομονή να δείξω.

Και κάθε νύχτα ξαφνικά γινόντουσαν κοπέλες
για να χορέψουν γύρω μου μ’ αιθερικές κορδέλες.
Στο κάστρο μου κάθε αυγή ζυγώνει και ο πόνος
ξανά ανεμώνες γίνονται και τις απλώνει ο λόφος...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-03-2008