Η λήθη της φυγής/στα σκοτεινά της θύμησής σου

Δημιουργός: Μαρία Χ., Μαρία Χατζηγιάννη

Kαλημέρα σας...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Η λήθη της φυγής...

Όταν οι μνήμες με γυρίζουν στα παλιά
Κι αναλογίζομαι ποιός μ' έχει αγαπήσει
Ψάχνω μια στέρεη στα σύννεφα φωλιά
Προτού το δάκρυ της βροχής με κατακλύσει...

Όταν τα πρόσωπα σαν άλλοτε μιλούν
Φράσεις και όνειρα οι θύμησες γεμίζουν
Λες και χρειάζεται εκείνοι π' αγαπούν
Το αντικείμενο του πόθου να αγγίζουν...

Κι ύστερα έρχονται οι άχρωμες σκιές
Οι πιο οικείοι της ανάγκης μου προστάτες
Και με ληστεύουνε στο σήμερα.. το χθες
Όλοι του μέλλοντος γενναίοι αποστάτες...

Κι αναρωτιέμαι ώρες - ώρες.. γιατί ζω ;
Για να βυθίζομαι δειλά σε αναμνήσεις ;
Τη μοναξιά απ' την σιωπή ν' απομυζώ ;
Να ερωτεύομαι μονάχα αναστήσεις ;...
...
Μα ίσως κάποτε προλάβεις να μου πεις
Όσα μονάχη δεν μπορώ να απαντήσω
Κι ύστερα μπες μέσα στη λήθη της φυγής
Μακριά από κείνα που καλούμαι να τολμήσω...



18-3-2008 ( στη δουλειά )


------------------------------------------------------------------------

Στα σκοτεινά της θύμησής σου τα υπόγεια... - ε -

Στα σκοτεινά της θύμησής σου τα υπόγεια
Οι δουλοπάροικοι δουλεύουν μέρα - νύχτα
- με μεροκάματο ψωμί και λίγα όνειρα -
Σε υψικάμινο να λιώσουνε την πίκρα...

Γιατί είναι μέταλλο κι αυτή τόσο πολύτιμο
Όσο κι η έλλειψη η ίδια της αγάπης
Αν τα αισθήματα δεν είχανε αντίτιμο
Δούλοι θα ήμασταν φτωχοί μιας αυταπάτης...

Μες στις στοές που υγρασία μόνο χαίρονται
Τον έρωτά σου σφυρηλάτησα με κόπο
Τί κι αν οι άνθρωποι αχάριστα σου φέρονται
Ό,τι προσφέρεις.. επιστρέφεται με τόκο...

Στα σκοτεινά της θύμησής σου τα υπόγεια
Μέσα στη φλόγα ενός κεριού που τρεμοπαίζει
Πάλι αιχμαλώτισα αισθήματα ισόβια
Κι ύστερα δείπνησα στης λήθης το τραπέζι...


12-3-2007

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-03-2008