Στη φυλακή

Δημιουργός: Θεοδώρα Μονεμβασίτη , Θεοδώρα Μονεμβασίτη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σε πηγή απομακρυσμένη εφτά γιοι ξεδίψασαν
μες στ’ ανίερο σκοτάδι δυο σκιές με γύρεψαν
πεινασμένα για σοφία τα παιδιά μου αλήτευαν
σε ναούς της οικουμένης ζητιανάκια γύρναγαν.

Να μαζέψουν τα παιδιά μου άδικα προσπάθησαν
τα κλαδιά σαν τους ιππότες με φωτιές ξεσπάθωναν.
Σα νικήσανε οι γιοι μου με θυμήθηκαν:
«Μάνα φύγε, θα σε βρούμε...» και μ’ αρνήθηκαν.

Οι σκιές πρώτες με βρήκαν, με φυλάκισαν
απ’ τα κάγκελα οι γιοι μου με αγάπησαν
τα χεράκια των παιδιών μου λευκό χάδι μου
φως μού δίναν σαν αγγέλοι στο σκοτάδι μου.

Γιοι του ήλιου μέρα μέρα μεγαλώνουνε
σταματήσαν’ λίγο λίγο να μαλώνουνε.
Κάθε βράδυ με θυμούνται και δακρύζουνε
«Μάνα που ‘σαι; Έλα στο σπίτι να γυρίσουμε.»

Το ψωμί το ξεραμένο όρκο τήρησε.
-Η βροχή μού το μουσκεύει-. Με συντήρησε.
Η ποινή για να περάσει κλέβει ώρες μου
μα η σιωπή μου με γυρίζει στους αιώνες μου.

Τα παιδιά μου μού μιλούν για τον πατέρα τους
κάποια μέρα θα με βγάλουν στον αγέρα τους
αετοί που θα πετάξουν μες τα πέρατα
και στη γη κάτω θ’ αφήσουν λάγνα τέρατα.

Κάποια θέση θα υπάρχει και για μένα
καρδιοχτύπια ακούω λίγο κουρασμένα
το σενάριο δε γράφτηκε ακόμα
είναι τ’ ουρανού οι αλήτες από χώμα.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-03-2008