Ανασταση

Δημιουργός: AndreasChristodoulou

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σ’αυτο το σύνορο που είμαι χρόνια τραβηγμένος
Σ’αυτούς τους άπραγους καιρούς που ζώ στην ερημιά
Στο πιο ακραίο όνειρο κι ας νιώθω λυπημένος
Ψάχνω το μεράδι μου απ΄τη δική σου συντροφιά

Εδώ που φύτρωσα στο πικραμμένο αυτό νησί
Γλύφω ακόμα του καυμού τις μαύρες μου πληγές
Μα μέσα απ΄το ίδιο μου αίμα,τα βράδια στις πνοές
Ακούω να υψώνεται ανάστασης βουή

Ναί η ίδια μου η αγωνία σε μιά γλώσσα ψυθιρίζει
Τη γλώσσα της ψυχής που κυβερνάει στο βλέμμα
Κι οπου την όψη μου κι αν στρέψω αυτή αποφασίζει
Εσένα μες στο χρόνο μόνο ν’αντικρύζει με δάκρυ και με αίμα

Ως τότε θα σε βλέπω μ’ακέριο μου το νού λευτερωμένο
Κι αν απ΄τα μάτια μου ο ήλιος κάποτε στερέψει
Και στους νεκρούς ανάμεσα θα το φωνάζω αγαπημένο
Στις αιώνιες γύρα μου δροσιές,τ’όνομα σου,για να βασιλέψει

Κι όταν της πνοής σου η μετάδοση το σώμα μου αγγίξει
Του απόκοσμου θα λέω το σάβανο πως σκίζω
Αιφνίδιο δίαβα το βήμα μου για σέ θα ξανανοίξει
Κι έτσι παλεύοντας με κόσμους και θεούς στον ουρανό σου θα γυρίζω........

Δημοσίευση στο stixoi.info: 19-03-2008