Το πέπλο της ζωής

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Το πέπλο της ζωής</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Το πέπλο της ζωής</b><p>Δημιουργός: Maria Olsen, <i>Μαρία </i><p><i> Ένα κατεβατό βγαλμένο απ' την καρδιά...</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Σκοτεινιάζει. Μια ομίχλη πηχτή πέφτει και σκεπάζει τα πάντα. Σαν βαμβάκι μπαίνει σε αυτιά, μάτια, στόματα, καρδιές σαν μια αφράτη λευκή αλυσίδα. Οι αισθήσεις σε επιβράδυνση και οι κινήσεις μουδιασμένες, πλαδαρές, σαν σε όνειρο.<br />
<br />
[I]Το πέπλο της ζωής.[/I]<br />
<br />
Στη ζωή αυτή ο πόνος είναι ένα εργαλείο σκουριασμένο, αμβλυμένο από την άρνηση και την αποφυγή του, ένας εχθρός πανταχού παρών κάτω απ’ το πέπλο, μια θολότητα που επεκτείνεται και επεκτείνεται στο πεδίο όρασης. Ένας ψίθυρος σαν το θρόισμα των κόκκινων φύλλων το φθινόπωρο, που γίνεται άηχο ουρλιαχτό, ανεβαίνει απ΄τους υπονόμους του υποσυνείδητου τα βράδια, δραπέτης βγαίνει από τις χαραμάδες της ψυχής.<br />
Και εσύ τον αγνοείς.<br />
Και η φωνή του όλο και δυναμώνει, ένα κοπρόσκυλο που αλυχτά σε μοναχικές νύχτες, ένας λύκος που ουρλιάζει κάθε πανσέληνο στα όνειρά σου. <br />
<br />
[I]Το άγχος.[/I]<br />
<br />
Η στεριά που σείεται και χωρίζεται στη μέση, η χαράδρα που ανοίγει, κι εσύ να στέκεις με το ένα πόδι σε κάθε άκρη, κι από κάτω το κενό.<br />
Και γύρω άνθρωποι, άνθρωποι άσχετοι και αδιάφοροι, φιλικοί και ενδιαφέροντες, ερωτικοί, εκνευριστικοί κι αγαπημένοι.<br />
Να θέλουν να παίξεις κι εσύ το ρόλο σου στο θέατρό τους. Να πάρεις μέρος στη ζωή τους. Ηθοποιός σε θέατρο σκιών.<br />
Και τα δάκρυα, τα δάκρυα που δεν χύνεις κάθε μέρα και κάθε στιγμή, που θα πρεπε να χύνεις γιατί υπάρχει τόση αθλιότητα, τόση φτώχεια, τόση αδιαφορία στον κόσμο τούτο, που είναι σχεδόν ασύλληπτη. <br />
Για ποιόν δεν κλαίς;   <br />
Αλλά όχι, μην κάνεις έτσι, λέει το πέπλο – βάρυνέ με λίγο ακόμα πάνω στην καρδιά σου – φάε αυτό το γλυκό, άναψε άλλο ένα τσιγάρο, νύχτα είναι, θα περάσει, κάποια μέρα θα κουφαθείς και δεν θα ακούς πιά τη φωνή που ουρλιάζει σαν δαιμονισμένη μέσα σου, ούτε θα θες να χύσεις τα δάκρυα που είναι δεμένα κόμπος που δεν λέει να λυθεί.<br />
Κάποια μέρα, όλα θα φτιάξουν...<br />
Και ο κόμπος αρχίζει από το στήθος και ανεβαίνει στο λαιμό, επεκτείνεται στο μέτωπο, ώσπου όλα σκεπάζονται με την ομίχλη γιατί σου κόβεται η αναπνοή, δεν μπορείς πιά να αναπνεύσεις...<br />
<br />
[I]Το πέπλο του άγχους.[/I]<br />
<br />
Τι θα γίνει κοπελιά, θα μείνεις με το πέπλο ή θα ζήσεις;<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 21-03-2008</td><td valign=top></td></table><br />