Οι σαράντα κάμαρες

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Οι σαράντα κάμαρες</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Οι σαράντα κάμαρες</b><p>Δημιουργός: margatsif, <i>ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ</i><p><i> Πολλά  στη  ζωή  μας  τα  γνωρίσαμε  μόνο  απ' έξω, ενώ  λαχταρούσαμε  το  περιεχόμενό  τους!!</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Εκείνο  τον  λόφο  έξω  από  την  πόλη, τον  ξέραμε  με  το  όνομα  οι'' Σαράντα  κάμαρες''. Ακούγαμε  πως  ήταν  καταφύγιο  και  ότι  σε  μια  περίπτωση  πολέμου, θα  μεταφερόντουσαν  εκεί  όλα  τα  γυναικόπαιδα  για  να  σωθούν.<br />
Ήμασταν  παιδιά  και  οι  βόλτες μας  προς  τις  ''σαράντα  κάμαρες''  ήταν  τακτικές.<br />
Τα  ποδήλατα  δεν  χρειαζόντουσαν  βενζίνη, μόνο  γερές  πηδαλιές  και διάθεση. <br />
Έτσι  πολλά  μεσημέρια  της  Άνοιξης  ή  του  Καλοκαιριού, ξεκινούσαμε  για  εκεί.<br />
Ο  Στράτος, ο  Θόδωρος, ο  Γιώργος, ο  Μίμης  και  γω. Η  παιδική  μου  τσακαλοπαρέα!!!<br />
Βγαίναμε  αριστερά  από  τον  ασφαλτοστρωμένο  δρόμο  και  παίρναμε  τον  χωματόδρομο, με  τα  μάτια  να  ελέγχουν  τις  άκρες  του, γιατί  τα  φίδια  αυτή  την  εποχή   σ' αυτόν  τον  τόπο, ήταν  πολλά.<br />
Σαν  φτάναμε, ξαπλώναμε  τα  ποδήλατα  κάτω  στα  χόρτα.<br />
Εξετάζαμε  τον  εξοπλισμό  μας.<br />
Σχοινί, δυνατό  φακό, ένα  μεγάλο  μαχαίρι, παγούρι  με  νερό, καπέλο, γάντια.<br />
Με  το  σχοινί  δενόμασταν  ανά  δέκα  μέτρα  για  να  μη  χαθούμε  στο  λαβυρινθώδες  αυτό  σαραντακάμαρο  καταφύγιο. Όλοι  είχαμε  διαβάσει  μυθολογία  στο  σχολείο  και  η  φαντασία  μας  οργίαζε. Ο  φακός  έτοιμος  για  να  φέξουμε  στο  πυκνό  σκοτάδι  των  δωματίων. Το  μαχαίρι  το  κρατούσε  ο  πιο  δυνατός, ο  Στράτος, μήπως  και  κρυβότανε  κάποιο  τέρας  στα μυστήρια   αυτά  δωμάτια. Αν  αργούσαμε  στην  εξερεύνηση  και  κουραζόμασταν  και  διψούσαμε, τότε  θα  έδινε  λύση  το  παγούρι  που  φυλούσαμε  το  νερό. Το  δε  καπέλο  το  φορούσαμε  μόλις  φτάναμε, γιατί  σε  αχρησιμοποίητους  υγρούς  χώρους, πάντα  φωλιάζουν  αράχνες  με  τεράστιους  ιστούς, που  δεν  θέλαμε  να  μπλεχτούνε  στα  μαλλιά μας. Τα  γάντια, τα  φοράγαμε  ακόμη  από  τον  δρόμο  που  ερχόμασταν, γιατί  κάναμε  δήθεν  αγώνες  ταχύτητας  με  τα  ποδήλατα, μα  και  μετά  μη  τυχόν  πιάσουμε  κάποιον  σκορπιό  ή  καμιά  σαρανταποδαρούσα  μέσα  στην  υγρασία  του  καταφύγιου.<br />
Η  πόρτα  του  ήταν  σκουριασμένη  και  βαριά!<br />
Φυτά  από  τον  λόφο  γέρνανε  και  κρύβανε  περίπου  την  μισή  είσοδο!<br />
Αγωνία!!<br />
Πιανόμασταν  από  το  χέρι  και  πλησιάζαμε  δειλά - δειλά, όμως  πάντα  κάτι  μας  έσφιγγε  στο  λαιμό  και  το  στήθος!<br />
Ξεροκαταπίναμε  φοβισμένοι  το  λιγοστό  μας  σάλιο, κοιταζόμασταν  στα  μάτια  με  νόημα  και  πάντα......... την  τελευταία  στιγμή  πριν  μπούμε.........κάμναμε  πίσω!!<br />
Αυτόν  τον  παράξενο  φόβο  του  άγνωστου, του  σκοτεινού  καταφύγιου, δεν  μπορέσαμε  να τον  ξεπεράσαμε  ποτέ!<br />
Κανείς  από  εμάς  τους  πέντε, δεν  είδε  ποτέ  τι  είχαν  μέσα  τους  οι  '' Σαράντα  Κάμαρες''.<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-03-2008</td><td valign=top></td></table><br />