Επιστροφή Δημιουργός: AndreasChristodoulou Αφιερωμενο σε κείνη,εκεινη ξερει.......... Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info
Tις Κυριακές μας αρέσει να πηγαίνουμε περίπατο στη θάλασσα
Στην ίδια θάλασσα εκείνη της Αμμοχώστου
Ωραία είναι και τα περιβόλια
Μόνο που πέφτουν κάπως μακρυά απο τη θάλασσα
Στα περιβόλια περνούμε τις καθημερινές
Με τις αμέτρητες αδελφούλες μας τις πορτοκαλιές
Ζυμώνουμε το χώμα για να γίνει ψωμί
Ζυμώνουμε τον πόθο στη ψυχή για να γίνει ζωή
Εδώ ξεκουράζεται η μητέρα απο ένα ταξίδι ογδοντάχρονο
Κουράστηκε μέσα στους τόσους ανέμους μα ξέρει να χαμογελά
Ξέρει να κάθεται κάτω απ’τον ίσκιο της κληματαριάς
Αναμεσα στα σπουργίτια και τα εγγονάκια της
Εδώ ζεί κι ο πατέρας που τον θάψαμε σε γή μακρυνή
Βλέπουμε τώρα τη σκιά του ακούμε τη φωνή του
Ακούμε τα βήματα του,ώρες ώρες τα βλέπουμε
Να τσαλακώνουν τα πεσμένα φύλλα
Και ξέρουμε πως κι εκείνος χαμογελά
Εδώ ζεί κι ο μεγάλος ο ταξιδευτής αδερφός
Εκείνος πούρχεται ανάμεσα στα ταξίδια του για λίγη ανάσα
Για να ξαναγεμίσει το δισάκκι του
Με το ψωμί της στοργής,με το κρασί της αγάπης
Για να ξανάβρει ένα κόσμο μέσα στον κόσμο του
Η θάλασσα είναι παντού.
Μιση ωρίτσα να περπατήσεις θα συναντειθείτε
Θα μπορέσετε να καθίσετε οι δυό σας και να τα λέτε
Όσο να ρθεί ακροπατώντας το σούρουπο
Να καθίσει στην άκρη,να σας ακούσει και να σιωπά.
Μπορείς να χαρείς τις ομορφιές της
Όσο να γεμίσει η ψυχή σου απο δρόσο και κύμα
Μπορείς να περπατήσεις στην άμμο γαληνεμένος
Ανάμεσα στους συμπολίτες σου
Θα χαιρετάς τον καθένα,κάπου θα σταματάς για λίγη κουβέντα
Θα ξαναφεύγεις κι όλο θα ρίχνεις λοξές ματιές
Στη θέση που στέκει η πρώτη συμπολίτισσα σου,η θάλασσα
Αν πάλι το προτιμάς ,μπορείς να καθίσεις στο Ακταίο
Τότε θα γίνει δικότερη σου
Γιατί θάχεις στο τραπέζι λίγο κρασί
Και γουλία γουλία θε να γεμίζει η θάλασσα ταξίδια
Θε ν’αρμενίζουν τα ονείρατα σου σαν τρεχαντήρια
Κι όλη η ζωή σου θ’αρμενίζει καλοτάξιδη
Και κείνη ως όνειρο και κείνη τρεχαντήρι
Ναί παντού η θάλασσα στον τόπο μας
Και μας αρέσει να πηγαίνουμε περίπατο εκεί
Μαζί κι εσύ χρυσή μου αγάπη
Εσύ διαμαντόπετρα της ζωής μου
Μαζί κι ο ταξιδευτής αδερφός
Εκείνος που ρίχνει νυχτοήμερα το αγκίστρι του στίχου
Στη μυστική στέρνα της ανθρώπινης καρδιάς
Ή και στα λασπόνερα της καθημερινότητας
Για ενα χρυσόψαρο που όλο γλυστρά και φεύγει..........
Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-03-2008 |