Η μαύρη πέτρα τ' ουρανού

Δημιουργός: Αστεροτρόπιο (Jeny)

Ημιτελές... αλλά βγήκε με την τελευταία σελίδα του βιβλίου " Ο Άγγελος της Στάχτης".

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Το εύθρυπτο σώμα μου σκίζει η λύπη
το βλέμμα μου στάχτη μαζί και κεχριμπάρι
μια νύχτα έζησα σε χρόνους χίλιους
και την οργή προκάλεσα του Στυγερού Αϊδη.
Αιώνες αναδύομαι απ’ το νερένιο σώμα
γαλάζια φλέβα που κυλά
να βρει την άγια μνήμη
τον όρκο που δεν κράτησα
μ’ ασφόδελοι και γιασεμιά
δωρήσαν την οσμή τους
στη λυπημένη κόρη, Εκείνη.
Η μνήμη μου εγείρεται στη μουσική του Ορφέα
Παράδεισος που έχασα κι αιώνες νοσταλγώ
σα να ‘τανε βαριά ετούτη η Νέκυια μοίρα
που μ’ έφερα ανάποδα να πλέω στον ποταμό
να βρω τη μαύρη πέτρα τ’ ουρανού.

«Μην ξεχάσεις, μην ξεχάσεις…»
Το μαύρο, αίμα γίνεται
διασπώντας μόρια ύλης
η ιστορία πάνω μου γράφεται
μα εγώ δεν τη θυμούμαι.
Έξω απ’ το χρόνο περπατώ
στάχτη υγρή και καταχνιά
αιμάτινη ομίχλη.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-03-2008