Των Ποιητών η τρέλλα

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[B][font=Bookman Old Style] [color=black]
Σ'αυτή την άρτια πλεύση των ρευστών ιδανικών
τις φυσαλίδες ξεφυσώ των Ποιητάδων
Να ανταμωθούν τις έγνοιες τους οι δύτες των καιρών
Καθώς πολλοί επολέμησαν μα λίγοι επιζήσαν

Και ως καθόμουν Άδοξος - ριμών και στίχων πλέκτης
σ'ένα ποτήρι μοναξιάς ο κόσμος μου εβυθίστη

Το αποκάθί του εγώ εδίψασα και ήπια
Κι είδα τυφλή τη Μ(έδ)ουσα να ωρύεται ως να'ταν
νέα Πυθία γνωστική με φίδια στα μαλλιά της
αφορισμένους ορισμούς
μαρμαρωμένους λόγους

Τρώγλη χρησμών κι αστερισμών στα μάτια μιας λεχώνας
που εγκυμονούσε μαύρο βιος
του σκοταδιού τη λέρα

Η όψή της με τράβηξε σα μέταλλο ο μαγνήτης
κι είδα σαν γάτα την Ψυχή να παίζει με τον πόνο
Να ξετυλίγει τάχα το κουβάρί του
τάχα μπροστά να τρέχει
Μα πιότερο να αποτραβά
Να χολοσκά
Να τρέμει

Πες μου ποιος τάχα Ποιητής ξεμπέρδεψε τη θλίψη
Κλώνους κι αν ρίξει λογικής...
Την τρέλλα πώς να κρύψει ;


[align=right]27/3/'08
Αθανασία Γ.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 27-03-2008