Θαμα / Θεοτητα

Δημιουργός: AndreasChristodoulou

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στο μεγάλο στρατό των ανθρώπων,εγώ τελευταίος
Μα και πρώτος μαζί,τι η ζωή μας ποτέ δεν τελειώνει
Στο χορό εγώ είμαι το τέλος,εγω και μαζί κορυφαίος
Τι είν’ο κοσμος μας παλιός,μα και πάντοτε νέος

Δυο κορφές αψηλές το κορμί μου τις δένει γιοφύρι
Να περάσουν τ’ακούραστα αλόγατα της ιστορίας
Οι βαριοί να κυλησουν τροχοί,να γυρίσουν οι γύροι
Ο ήλιος καθε γενιάς ν’ανατείλει,ν’ανέβει ,να γύρει

Μα τώρα εγώ θε να φύγω..........σε σε ομως πρωτα τη σκυτάλη
Την απλώνω να την πάρεις στα χέρια σου,σε χέρια πιο γνωστικά
Τη ζωή σε μιά πιο δυνατή να σηκώσεις αγκάλη
Και σε πιο φωτεινό να τη φέρεις ακρογιάλι

Κι αφου σε πάρει ο ποταμός κι αφού
Η ορμη σε πάρει του κυμάτου
Κι αφού πάλι βραχούν κι αφού θραφούν
Οι ρίζες σου όλες στα νερά του

Κι αφου ριχτείς μες στη μεγάλη αγκαλιά
Που απλώνεται κι ας ειναι τα χέρια μου,χέρια ξένα
Κι αφού κι ας παράξενη έχουνε λαλιά
Γενείς με τον καθένα ένα

Απ’τη βαθιά σου τότε τη ψυχή
Ολόδροσο θα ξεπηδήσει συντριβάνι
Ανάλαφρη θα ρίξει μια βροχή
Τα παντα στις σταγόνες της να ράνει

Κι απ’την καρδιά σου που έχει βουβαθεί
Σκαλί σκαλί θ’ανέβει κάποιο αγέρι
Μια μουσική ψιθυριστή θα σηκωθεί
Που τόσο τηνε ξέρεις και σε ξέρει.

Ο νους τότε θ’αρχίσει να μεθά
Και να χορεύει με τον κόσμο ολο αντάμα
Κι όλα θ’αστράψουν και θα φέξουνε και θά
Γενεί το που πρόσμενες το θάμα

Οχι,δεν ειναι ξενη τούτη η γή
Δικιά σου ειναι Ελλάδα δικός σου είναι κόσμος
Ακου πως γίνηκε απέραντη σιγή
Η ελληνική σου η φωνή θα τραγουδήσει.............


Θεοτητα

Ονειρα πια καλη μου
που σου φοβιζαν τις νυχτες
δεν θα ξαναρθουν
οι νυχτες μικρυναν κι αλαφρωσαν,κι εμεις
δεν το αισθανθηκες ακομη,γιναμε
οι ηρωες ενος καλου μεγαλου ονειρου

και θα με θυμηθεις με γρηγορα φτερα της
θαρθει η αυγη
με ολα τα κροταλα θα ξυπνησει
στ'αψυχα οντα τη ζωη τους
θα δωσει παλι μορφη στα χαλικια
και στη σκονη του δρομου
καθως θ'απλωσει παντου η μερα
σπουδαια θα γινουν ολα τα μηδαμινά
θ'αφθονησουν τα φλουρια
τα πετραδια της ελπιδας
και καθε χτυποκαρδι
αποκριση στο σφυριγμα της χαρας μας

Που ξανακουσθηκε ο καμπος ο ξερικος
να γινει μεσημεριατικη θαλασσα
το γεγονος αυτο και μονο θα σημανει
και θ'αλαλαξει πως πετυχαν οι προβλεψεις
του πιο ριψοκινδυνου αλχημιστη

Ενω εσυ
η ως τα τωρα σκια
με το κοκκινο σου φουστανι
θαχεις παρει κατι του αρχαγγελου
μαζι και της παρθενας Αρτεμης
η παπαρουνα που ξεραμε το Πασχα
με το ζουζουνι κρυμμενο στον κορφο της αγαπης της
γινωμενη θεοτητα του αγρου
θασαι ο στοχος της πλασης ολων των εποχων
το καταπιστευμα της νεας συγκομιδης
ο μυδρος του ηλιου κι επι πλεον
ολοτελα δικαιολογημενα
ο κομπασμος ο δικος μου
στο μακρος της πυρινης μερας.

Οσο βραδιαζει και θα πεφτουν οι ωρες
κι ολο το θαμπος εξω θα χαμηλωνει
ο κομπασμος αυτος θα τρεπεται σε αγαπη
θα προσανατολιζεται προς την αγαπη
και προς την απορια
πως υστερα απο αιωνες κρατημενη στο σκοταδι
σκιερη Ευριδικη σημερα ανεβηκες να φεξεις για μενα
κι απο ποια φαράγγια διαβηκες του Ελικωνα σου
για να φτασεις στον καμπο μας απανω στην ωρα
που φλογιζεται το πρωτο αυτο καλοκαιρι
εδω κοντα,στα μερη μας

Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-03-2008