Το αστέρι που πέφτει (μελοποιημένο)

Δημιουργός: Στιχομανής, Γιώργος Δήμας

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μια ζάλη το μυαλό μου κυριεύει,
εσένανε να χάνω δε μπορώ,
ο κόσμος ολοένα και μικραίνει,
στους δρόμους σαν αλήτης περπατώ.
Ο κόσμος ολοένα και μικραίνει,
στους δρόμους σαν αλήτης περπατώ.


Τ’ αστέρι που σου χάρισα κοιτώ να πέφτει,
βάζει φωτιά στον ουρανό το ψεύτη.
Παραπατώ χωρίς να πιω γουλιά,
σε νοιώθω να σε έχω αγκαλιά.
Παραπατώ χωρίς να πιω γουλιά,
σε νοιώθω να σε έχω αγκαλιά.

Η πόλη φωτεινή και σε μαγεύει,
εγώ όμως τα βλέπω σκοτεινά,
και η μορφή σου πια με ταξιδεύει,
μα φεύγω από σένα μακριά.
Και η μορφή σου πια με ταξιδεύει,
μα φεύγω από σένα μακριά.

Τ’ αστέρι που σου χάρισα κοιτώ να πέφτει,
βάζει φωτιά στον ουρανό το ψεύτη.
Παραπατώ χωρίς να πιω γουλιά,
σε νοιώθω να σε έχω αγκαλιά.
Παραπατώ χωρίς να πιω γουλιά,
σε νοιώθω να σε έχω αγκαλιά.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 31-03-2008