Αν σε θυμίσει η καρδιά…

Δημιουργός: klaudija, Klaudija Prodanic

kai thimate sinexeia...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Το σούρουπο είναι πάλι βαθιά μέσα μου,
οι μέρες πιο μικρές και οι νύχτες μεγαλώνουν
και ψάχνω μέσα μου κάποια ηρεμία πέτρινη,
ώσπου οι υποψίες να σταματήσουν να γυρίζουν…

Στην καρδιά μου,
βρήκανε βαριά αρρώστια.
Δύσκολα σβήνονται εκείνα τα ίχνη,
τα αόρατα, ξέρεις?

Και τώρα μέσα στα καλά μάτια κάποιου,
ψάχνω έστω λίγο φάρμακο.
Στα χέρια, ήρεμα πλέω,
όσο η φουρτούνα μέσα μου υπομονετικά περιμένει…

Εσύ, ως συνήθως, δε δίνεις σημασία.
Οι μέρες σου κυλάνε σα γρήγορος ποταμός.
Πήρες από τη ζωή ότι έχει αξία,
αλλά δεν μπορείς να δώσεις κάτι που δεν έχεις…

Πήγαινε, τότε, φίλα με τα ονειρεμένα σου χείλη
αν η καρδιά σου ήδη γνωρίζει το σπίτι σου,
στις νύχτες γεμάτες νοσταλγία και στίχους,
μοίρασε το φεγγάρι μαζί της…

Πάνε και αγάπα τα παιδιά σου,
η μοναδική αγάπη που δεν αλλάζει ποτέ.
Πάνε, εγώ δεν το ‘θελα μαζί σου
θα πω ψέμα, αν σε θυμίσει η καρδιά…

Θα σιωπώ το όνομά σου για πάντα,
θα συγχωρέσω, θα σκορπίσω, σαν κάποτε τ’ αστεία.
Απλά μη με κοιτάς άλλο αγάπη μου,
διαβάζω στα παιδικά σου μάτια, την αμαρτία…

Κουράστηκα, αγάπη μου, από άδεια λόγια,
πολύ καιρό τα σέρνει κρύος αέρας,
κουράστηκα κι από διάφορες δικαιολογίες,
επειδή η ζωή μας δίνει, σαν παρηγοριά το τέλος…

Στην καρδιά μου κρύβεται βαριά αρρώστια.
Δραπετεύω μακριά, αλλά μόλις νιώσω το βλέμμα σου,
τότε ξέρω πως ζω ακόμα.
Ανάμνηση θερμή, τρυπάει σαν πάγος…

Όποτε κλείνω τα μάτια και κάνω την τυφλή,
ξέρω πως κάποια μέρα θα πονέσω περισσότερο.
Δεν διαλέγω ποιον θ’ αγαπήσω, ούτε πόσα χρόνια,
επιθυμώ απλά, να γράφω την στεναχώρια μου πιο σιωπηλά…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-04-2008