ο Δεσμώτης

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>ο Δεσμώτης</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>ο Δεσμώτης</b><p>Δημιουργός: marakos1948, <i>Μάριος</i><p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Τ αδύναμα του χέρια  άπλωσε, τα κοφτερά τα ράμφη ν απωθήσει μακρυά του,αυτά που του κατάτρωγαν ολημερίς τα σωθηκά και την ψυχή..<br />
Θεοί τιμωροί τον είχανε δεσμώτη σε τούτη την απεραντοσύνη της ψυχρής πέτρας,που δεν λυπόταν τίποτα και πιότερο Τιτάνες εκπεσόντες..<br />
Ομως ετούτη τη φορά κατάφερε απ τα δεσμά του να λυθεί,όχι μονάχος,μα με γυναίκας τη λύπηση που με θάρρος περισσό σκαρφάλωσε με χέρια στιβαρά και λιονταριού ψυχή σ εκείνα τα απάτητα για τους θνητούς βουνά.<br />
Της κράτησε με χέρι πούτρεμε  το απαλό της χέρι,στα χνάρια της πιστός ακόλουθος ως τα ριζά του βράχου,που στις σκιές ζωσμένος ήταν και σ εφιαλτες που οστά ανθρώπινα στενά τα είχαν ζώσει.<br />
Εκεί τον άφησε μονάχο,χωρίς λέξη απ τα χείλη να ψελλίσει,ουτε ένα αντίο επρόκανε να πεί...<br />
Χαθηκε μες τα ξαφνικά λες και η Γαία χασμα άνοιξε μπροστά στα βηματά της,σαν τιμωρία για τον Τιτάνα που του άπλωσε με ανθρωπιά το χέρι να ξεστοιχειώσει τα ονειρά του.<br />
Αγκομαχώντας απ του κορμιού την απραξία,που το περπάτημα αιώνες είχε ξεχασμένο,καλύβες θνητών αντάμωσε και γέλια παιδιών να στροβιλίζονται με χάχανα και νάζια.<br />
Φώς δωρισμένο απ τη φωτιά , σκιές στους τοίχους να σέρνουν το χορό της νύχτας που γοργόφτανε στον κάμπο.<br />
Ζήτησε μιά στάλα δα νερό να πιεί γιατί πολύ διψούσε,ομως με τις πετριές τον αποδιώξανε και με οργής φωνές τον αποπήραν.,άνθρωποι απο λάσπη και αίμα σμιλεμένοι..<br />
Με ματωμένους τους μηρούς και την καρδιά απ τους ανθρώπους σκυλεμένη,τον δρόμο ευθύς του γυρισμού ψηλάφισε μες το σκοτάδι πούπεσε πυκνό νάβρει.<br />
Δεν είχε όμως τη φωτιά μαζί για να του φέξει ,αυτή που στους θνητούς δωρο τρανό για τη ζωή τους έκαμε και πάμπολα δεινά του φόρτωσε να έχει συντροφιά του.<br />
Μες τα τυφλά σκαρφαλωμα στους κοφτερούς τους βράχους μεσα στη νύχτα κάνει,κάτω του χάσκει το κενό,δεν σταματάει όμως,έστω κι αν λαχανιάζει.<br />
Θέλει τα όρνια πιά και μόνο αυτά για συντροφιά του ναχει,πιότερο απ των ανθρώπων τις πέτρινες καρδιές που οίκτο δεν γνωρίζουν<br />
<br />
Marakos<br />
<br />
ευχαριστίες στους στιχοφίλους για τα σχόλια τους στο το ποίημα μου ¨¨θέλω να κλέψω ενα λουλούδι¨¨utterly sweet,CHЯISTOS P,M.is,Aris4,Ναταλία...<br />
<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-04-2008</td><td valign=top></td></table><br />