Κάπως έτσι έμπλεξα (4ο και τελευταίο;)

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Κάπως έτσι έμπλεξα (4ο και τελευταίο;)</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Κάπως έτσι έμπλεξα (4ο και τελευταίο;)</b><p>Δημιουργός: kosdim, <i>με ξέρεις...</i><p><i> Τι όνειρα να κρατήσω,τώρα που όλα τελείωσαν και δεν υπάρχουν αναμνήσεις;</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>ΤΟ ΤΕΛΟΣ<br />
<br />
Σ' ευχαριστώ, που μ' έκανες να νοιώσω όλα όσα ένοιωσα,<br />
και ας μη με πίστεψες στ' αλήθεια, ποτέ σου...<br />
και ας μ' άφηνες να ζω με ψευδαισθήσεις και όνειρα χαμένα από χέρι...<br />
<br />
Σ’ ευχαριστώ, που ΔΕΝ μου ‘δωσες την ευκαιρία, να σου ‘πω αυτό που στριφογύριζε συνέχεια στο μυαλό. Αυτό, που ψιθύριζα, κάθε φορά που έμενα μόνος, αυτό που πολλές φορές το έγραφα με κεφαλαία γράμματα, σαν να ήθελα να το φωνάξω, στα δικά μου κείμενα, σ’ αυτά που ποτέ, δεν σου ‘χω στείλει, αυτά που κράτησα για μένα.<br />
Σ’ ευχαριστώ που ΔΕΝ μου ‘δωσες την ευκαιρία, να έχω αναμνήσεις από τη στιγμή εκείνη, τα δευτερόλεπτα εκείνα, που θα σ’ είχα αγκαλιά, που θα σε κοιτούσα στα μάτια και θα σου ψιθύριζα αυτές τις δυο λεξούλες, δεν έγινε, δεν έγινε. <br />
Καλύτερα, θα έχω να θυμάμαι, ένα λιγότερο, από αυτά που τώρα πια, με κάνουν να νοιώθω χάλια.<br />
<br />
Δεν ξέρω, αν θέλω κάτι να θυμάμαι, αν θα κρατήσω κάτι από όλα αυτά... δεν ξέρω τι μπορώ να σβήσω και τι όχι. Όπως και να 'χει όμως, αυτό είναι δικό μου θέμα.<br />
<br />
Έκανα αρκετά λάθη και τα ξέρω, αλλά δεν θα μιλήσω εγώ για αυτά, πέστα μου εσύ... <br />
Εγώ θα σου πω για τα δικά σου. ΑΡΓΗΣΕΣ. Δεν μου μίλησες όταν έπρεπε να το κάνεις, τότε που πήρες τις αποφάσεις σου...<br />
<br />
Έχεις μια απίστευτη μανία ανάμεσα σε όλα τα ναι ή όχι, να παρεμβάλεις ένα ίσως... δεν είναι πάντα έτσι... σκέψου λίγο... πότε είμαστε ειλικρινείς; είναι το ίδιο όταν λέμε πάντα την αλήθεια με το να μη μιλάμε για να μην πούμε ψέματα;<br />
<br />
Πολύ θα το 'θελα να μπορούσα να σου ευχηθώ, κάποια στιγμή στη ζωή σου,<br />
να ζητήσεις ότι σου ζήτησα κι εγώ και να πάρεις ότι μου 'δωσες κι εσύ...<br />
να ψάχνεις απαντήσεις και να βρίσκεις σιωπή... <br />
πολύ θα το 'θελα... αλλά δεν μπορώ... <br />
 <br />
Το μόνο που μπορώ να πω είναι, καλή συνέχεια στη νέα σου ζωή... <br />
κι ας μην είναι και τόσο νέα... κι ας είχε ξεκινήσει εδώ και αρκετό καιρό... κι ας άργησα να το μάθω...<br />
<br />
ΑΝΤΙΟ<br />
<br />
=====================================<br />
[I]Παρόλο που ξεκίνησα να γράφω, την μικρή δική μου ιστορία,  ελπίζοντας ότι θα έχω κάθε μέρα να πω κάτι, το τελείωμα της, με βρήκε ήδη... <br />
Με τη όρεξη, να συνεχίσω;<br />
<br />
Ευχαριστώ, που μου δώσατε μια διέξοδο να πω αυτά που νοιώθω, που χωρίς να με ξέρετε, μ' ακούσατε (διαβάσατε) που με κάνατε να νοιώσω κομμάτι από την παρέα σας. <br />
Τουλάχιστον,  μ' αυτά κ μ΄ αυτά, βρήκα μια γωνιά σ' αυτό το χάος του internet, που το συναίσθημα έχει αξία... <br />
<br />
Δεν ξέρω, αν θα συνεχίσω να γράφω, ελπίζω να το κάνω κάποια στιγμή....<br />
Ξέρω όμως, πολύ συχνά, θα βρίσκομαι εδώ και θα διαβάζω...[/I]<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-04-2008</td><td valign=top></td></table><br />