Αρνησου τον σταυρό σου

Δημιουργός: kin, Γιωργος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στον ανηφορο ακομη, χρονια τωρα εναν Γολγοθα να ανεβαινω
Μαζι και τον σταυρο μου σερνω, εκεινον που μου'χουν φορτωμενο
Που να τον αφησω δεν μπορω, υστατη πνοη μαζι θα αφησω λενε
Καποιος κει σαν τιμωρος, με μαστιγιο και κεντρι
μου 'χει φορτωμενη σαν σταυρο ετουτη τη ζωη

Συμβιβαστηκα και εγω, σαν σκλαβος κουβαλω
ζωης σταυρο που μου'χουν φορτωμενο
Συμβιβαστηκα και εγω, σαν ραγιας να τον κρατω
εγινα του σταυρου, δουλικο υποταγμενο

Στον ανηφορο χρονια μοναχος, στη λησμονια χαμενος
Δεν σκιαχτηκα απ το βαρος, το μαστιγιο το κεντρι
Δεν σκιαχτηκα απο αιμα,πληγες, τις λαβωμενες τις ψυχες
Δεν σκιαχτηκα σαν ειδα την κορφη...

Ανηφορος σαν θανατος αργος, θανατος απο ζωη πλασμενος
Ειδα και σε με σταυρο απο τρομους,φορτιο βαρυ στους ωμους
Ειδα δακρυα να κυλουν, του γολγοθα φαραγγια να σκαφτουν
Ειδα και του μαρτυρος το βλεμα, παραδοση και εκληση σε ενα

Κατι σαλεψε εκει μεσα, εκει κατω απ τον σταυρο
Μην ητανε το νου, η λογικη, η μηπως ητανε του ζωντανου ψυχη?
Κατι σαλεψε εκει μεσα, κατι κοντρα στον θεο

Ηταν εκεινο που ξυπνησε ανταρτισα καρδια
Λεβεντισα κρυμενη σε απυθμενους βυθους της ιστοριας
Δεκα νεραιδες κι ενα ξωτικο την βυζαξανε με μια ματια
Ματια φτιαγμενη απο θρυλους, μυθους, ιστοριες αμαρτιας...

Απο κατω ξεγλιστρω, τον σταυρο μετεωρο αφηνω
Στου μαρτυρος τρεχω να σταθω, κατω απ αλλο σταυρο να σβηνω..
Νά 'βγει κεινη απ τον σταυρο, να σιαξουνε οι ωμοι
Νά 'βγει κεινη απ τον σταυρο, να λειωσουνε οι τρομοι

Μα οι τρομοι μεινανε στα ματια, γεματοι ενοχες...
Βλεμα ικεσιας ειδα,δακρυων αλατια πανω σε πληγες
Αλλος φορτωθηκε την δικη της την πραματεια
Αλλος στην πλατη σηκωσε την δικη της την σκλαβια.

Βλεμα σαν ξυσιμο πληγων, ζωης λαβωματιων
Πηγε περα κι απ το νου, περα απο καθε λογικη
Πηγε περα κι απ την καρδια, μεχρι πισω στην ψυχη
Την ψυχη την πονεμενη, λαβωμενη που δεν εγειανε ποτες....

Την σκουντηξε απο ληθαργο να βγει
αθανατο νερο να πιει, απ του μαρτυρος τα μάτια
Την ανδρειωσε εκεινη του βλεματος ματιά
την εκανε ψυχη ανταρτη, πολεμιστη

Βοη βγηκε απο τα σπλαχνα, απ την ψυχη βροντη
Πρωτογονου Θεου, πρωτογνωρη μανιασμενη οργη
Σταυρο αποτιναζω. Τους ωμους ψηλα. Καλιο το'χω να χαθω
Σταυρο αποτιναζω, μονομαχος του γολγοθα σας δεν γινομαι εγω

Περνω του μαρτυρος το βλεμα, το γεματο θλιψη κι ενοχες
Να το κανω προσευχη και ορκο, να ζησουν δυο ψυχες
Περνω του μαρτυρος το βλεμα, την ικεσια και το δακρυ
Να το κανω μια αληθεια σαν το ψεμα,
μια αληθεια σαν αγαπη

Περνω εκεινη απ το χερι, εκεινο το απλωμενο
Σταυρους αφηνω εγω, αφηνει εκεινη
Του Γολγοθα κατηφορο να βρουμε τον κρυμενο
μυστικη ταμπελα "σ'αγαπω" τον δρομο να μας δειχνη

Κι αν οι σταυροι μας στην κορφη τους πρεπει να βρεθουν
κι αν το ριζικο τους ετσι ητανε γραμενο
αστους μονους τον γολγοθα τους ν'ανεβουν
εγω περνω εκεινη, και στης αγαπης ορη ανεβαινω

"Καλυτερα μια στιγμη απολυτη αγαπη, παρα σαραντα χρονια συμβιβασμο και δακρυ"

Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-01-2005