Αλλόφωνα - ομόφωνα

Δημιουργός: justawoman, Στέλλα Γεωργιάδου

Και θα πεθάνεις ξέροντας καλά, πως τίποτα πιο ωραίο, τίποτα πιο αληθινό απ' τη ζωή δεν είναι (Γ. Ρίτσος)

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σου είχα υποσχεθεί φθινόπωρο
φιλιά και φύλλα να μαζέψουμε στην άκρη
μη και μας βρει ακαριαία ο χειμώνας
ανυπεράσπιστους
Σαν τον Αύγουστο εκείνον –θυμάσαι;–
Να κρατήσουμε λίγη ανάμνηση
απ’ την ώχρα της ανάσας του
και των ανεμολόγιων ενδείξεων
τους οιωνούς, που ποτέ δε λαθεύουν

Όλο και πιο βόρεια,
όλο και πιο στα κρύα μας έσπρωχναν
οι αλαλαγμοί του έσω πλήθους
Κι εμείς
στερημένοι απ’ τη συμπόνια του ήλιου
χαμένοι στο κάτεργο του φίλαυτου νου
αποστρέφαμε το βλέμμα απ’ την αγάπη

Πώς θα ‘ναι πλέον τα πατήματα μας
ελαφρά
πάνω στα εύθραυστα όνειρα
μιας αφυδατωμένης εποχής;
Πώς θα ξαναμπλεχτούν τα χέρια
σφιχτά
σε κράτημα ελπίδας;

Θωρώ τα περισσεύματα ελέους
και μ’ ένα στίχο, ανατέλλω στο παρόν
και σε ορίζω πάλι στην αγάπη εντός
χωρίς παιάνες, δίχως μύθους
Μου αρκούν οι χτύποι της καρδιάς σου
που ζωντάνεψαν

Δημοσίευση στο stixoi.info: 13-04-2008