Δειλός πόνος

Δημιουργός: ΓΙΑΝΝΗΣ2

"Μας έχουν μάθει να μην κλαίμε..." Ας εκφραστούμε ελεύθερα, ας κλάψουμε...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κίτρινα φύλλα οι ελπίδες μου, σωριασμένα,
σκορπισμένα απ' τους ανέμους
που δέρνουν το κορμί μου, κρυώνω,
καμιά φωνή παρηγοριάς να χαιδέψει
τον πόνο μου, είμαι μόνος.
Κι όλες οι λύπες μαζεύτηκαν, συνάχτηκαν,
μαζί να δούν πως με κατάντησαν
ένα κουρέλι, πονάω,
οι ευχές μου φίλοι που
για χρόνια δε βλέπω, είμαι μόνος.
Μα και τώρα ακόμα
που σπάει η καρδιά μου, ραγίζει,
το πρόσωπό μου γελάει
γιατί έτσι του είπαν, έτσι το έμαθαν.
Βύθισαν το μυαλό μου
σε λόγια, λόγια βαρυσήμαντα,
ο πόνος του άντρα
είναι δειλός, φοβάται, τρέμει.
Τρέμει στην ιδέα πως θα φανερωθεί,
οι άντρες δε δακρύζουν, δεν κλαίνε
και όταν ο πόνος τους βρίσκει
κρύβεται μέσα τους, φοβάται να φανερωθεί.
Και το πρόσωπό τους γελάει
γιατί έτσι του είπαν,
γιατί έτσι το έμαθαν.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-01-2005