Απώλεια, ως το κόκκαλο

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Απώλεια, ως το κόκκαλο</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Απώλεια, ως το κόκκαλο</b><p>Δημιουργός: ivy, <i>ΓΙΩΤΑ</i><p><i> μέχρι και ο γάτος μου πήγε να με εγκαταλείψει χθες. Ευτυχώς, είναι το μόνο αρσενικό πλάσμα που πάντα γυρνά κοντά μου!!καλή σας μέρα!</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Aπροειδοποίητα μ'επισκέπτηκε η μοναξιά απόψε. είχα πιστέψει τελευταία πως είχε ξεχάσει το μέρος μου, πίστευα πως είχα απαλλαγεί.<br />
Τούτη απρόσκλητα όμως διαπέρασε το ζεστό οξυγόνο του δωματίου, ξευγάζοντας με σκληρές κινήσεις τα υπάρχοντα ίχνη συντροφιάς , όσα απο αυτά δηλαδή είχαν ξεμείνει απο την παρουσία των φιλικών πραγμάτων κ εννοιών. Ξαφνικά, βρέθηκα στην φρικτή αρχή του να μπαλώνεις ράματα στην χαρά σου, να πατρωνάρεις για δέκατη φορά την κουρελιασμένη αγαπησιάρα ψυχή σου,να παλεύεις σαν να μην νίκησες ποτέ πριν, το τρομακτικό εκείνο κενό. <br />
Μου ήρθε εμετός, και κράτησα την αναπνοή μου σφικτά, <br />
γιατί το ξερα πως κάθε υγρό του σώματός μου έκαιγε να γράψει σαν άχρωμο μελάνι τη λέξη 'απώλεια'  στους τοίχους μου ξανά, και ήταν η λέξη που για καιρό σοβάτιζα ωσπου να ξεθωριάσει. Ο κύκλος κάτι τέτοια λεπτά μοιάζει με το πιο γνώριμο και κατανοητό σχήμα,<br />
κύκλος συνεχόμενος , εκφυόμενος και καταδυόμενος πάντα απο και προς το ίδιο σημείο, <br />
απο και προς την κολλώδη πυκνόρευστη αυτή ουσία μέσα μου αγνώστου λειτουργιας και σύστασης. Φοβάμαι, και ορέγομαι μπροστά στο φόβο να μασήσω, να καταπιώ<br />
όλες τις ουσίες της αγάπης . Ορέγομαι να αγγίξω σύριζα τον παρατημένο πάτο, να του πετάξω για σπόρους τα χαζά μελοδράματα, να φτύσω τα απρόσωπα δάκρυα, να ανθίσω ξανά τον ξεραμένο κηπάκο της εσωστρέφειας. Ως και οι μυρωδιές απόψε, φέρνουν κοντά <br />
μνήμες απο άλλα, σκοτεινά καλοκαίρια, μουντές αλήθειες που τρέμαν στο φως και μου καιγαν τα μάτια. Για αυτά ήμουν φτιαγμένη.<br />
γΓα τα ξερόχορτα που ξεπετάγονται αφηρημένα και διεκδικούν το ίδιο χώμα με τα νόμιμα άνθη. Κάτι φέρνει στον αέρα το άρωμά τους απόψε. <br />
Αποκαρδιωτική επέστρεψες μοναξιά μου, φέροντας βαρύτερο λοιμό αυτή τη φορά και πολυσύνθετο το αντίδοτό του.<br />
Μαντέυω πως απο δω κ  ύστερα θα μου αρκεί να ονειρέυομαι τα ξημερώματα που θα ρχονται, τότε που θα αμβλύνεται η τσιριχτή σου πνοή αναδέυοντας με τους ήχους της υστερικής πόλης. Θα ανακουφιστώ το ξημέρωμα, θα ξεράνω τις πληγές στον ήλιο, ως να ρθεις<br />
το βράδυ ξανά να τις ξεπλύνεις με το καυστικότερο υγρό που διαθέτεις.. Εκείνο της ανάμνησης. Εκέινο της νοσταλγίας.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-04-2008</td><td valign=top></td></table><br />