Προσμονή

Δημιουργός: Θεοδώρα Μονεμβασίτη , Θεοδώρα Μονεμβασίτη

Για να το καταλάβετε πρέπει να φανταστείτε ότι η Ψυχή μιλά σα μια θεϊκή γυναίκα.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σε κάλεσα σαν ψίθυρος κι είμαι μια εκδοχή σου
να ξέρεις είσαι μακριά στρατιώτη απ’ τη φυλή σου
είμαι η γη που αρνήθηκες στον πύργο που αγρυπνούσες
η μάχη που δεν τέλειωσες όταν με προσπερνούσες.

Σε άγγιξε η πρώτη αρχή και ίσως να ξυπνήσεις
σε κέρδισε ο απόηχος αφέσου να γυρίσεις
παρέδωσε τα όπλα σου στα πόδια μιας ιδέας
έγχορδα σου θυμίσανε τα λόγια μιας γυναίκας.

Αν ταξιδεύει ο ουρανός μέσα στην προσμονή σου
ρίξε το βλέμμα σου στη γη κι άγιασε το φιλί σου
για μια μόνο να ταχτείς κι εκείνη ίσως τη φθάσεις
χρόνου κενό ορίζω εγώ, οχτώ μέτρησε παύσεις.


Μέσα στις σκοτεινές βραδιές γεννιούνται οι ιδέες
μες στης αγάπης τις σιωπές αθώρητες σημαίες
με βουλοκέρι σφράγισα το τελευταίο γράμμα
θ’ ανοίξει πάλι αν θυμηθείς το ξεχασμένο θαύμα.

Ήξεις αφήξεις μα θα πω ίσως και κάτι ακόμα
ο χρόνος σου δεν τέλειωσε, γύρνα στη μάχη τώρα
γη και φυλή που αρνήθηκες να τη γυρίσεις πίσω
αιώνες θα ‘ναι όμως θα δεις στο τέλος θα ‘ναι λίγο.

Θα περιμένω ως την αυγή κι ύστερα θα σε σβήσω
από τη μνήμη θα χαθείς κι αμέριμνη θα ζήσω
είμαι η ψυχή σου μα αργείς και μ’ έχεις ξεχασμένη
μα μη φοβάσαι όταν με βρεις δε θα ‘μαι γερασμένη.


Εσύ με τρέφεις με φιλιά και μ’ αγιασμένα χάδια
εσύ μου στέλνεις προσευχές μες τα βαθιά σκοτάδια
κι εγώ σε νιώθω που αγρυπνάς, σκουπίζοντας το δάκρυ
είμαι εκείνη που ξεχνάς στου γαλαξία την άκρη.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-04-2008