Ύλη των θαυμάτων

Δημιουργός: justawoman, Στέλλα Γεωργιάδου

Έτσι, γυμνή η ποίηση πορεύεται, χωρίς όρια στα όνειρα και φράχτες στους γκρεμούς της

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Εγώ, κοιμόμουν του καλού της λήθης
μα ξαγρυπνούσανε τ’ απείθαρχα όνειρα
κι έφτιαχναν μονοπάτια να διαβώ, να ιστορήσω
Κρυφά, ακόμα κι απ’ τον ύπνο μου

Εκεί που δύσβατοι χρησμοί στεκόντουσαν
εκεί που έσπαζε της αντοχής μου ο κόμπος
εκεί στα ορεινά που δε μ’ αξίωσαν
τα πόδια μου τα γυάλινα να φτάσω

Ξυπνούσα ευτυχής τα πρωινά
ανάμεσα σε στοχασμούς και πλάνη
ανακαλύπτοντας απ’ την αρχή
παλιούς και νέους
μικρούς αυτόφωτους πλανήτες

Ξεπεραστήκανε τα όρια του τεχνητού μου κόσμου

Σε μιας παράλληλης ισημερίας το μεταίχμιο
κοντοστάθηκα δειλιάζοντας και σε ρωτώ
Να προχωρήσω;
Το ‘να κομμάτι μου σε υπέργεια αναταραχή
Τ’ άλλο να βρίθει κορεσμού κι εμπιστοσύνης στο ερχόμενο
Να προχωρήσω;

Κι όμως
Σε θέση ανατροπής πάλι με τοποθέτησε η αγάπη
σχήμα κλειστό, στέρηση βάρους τ’ όνομά της
Δίνει, ζητά, και αντηχεί περιεχόμενο
στις σκέψεις και στις πράξεις που την αληθεύουν
Στον έρωτα που την εγκαθιστά
πότε επάνω σε σταυρούς και πότε
στα λαγαρά νερά του εξαγνισμού
Το ήθος και το ύφος της προσωπικό
η αλήθειά της το πιο φαύλο επιχείρημα
κι η δύναμή της, μιανεξήγητη αποδοχή

Μη με λυπάσαι που αστοχώ τόσο συχνά
Μάχιμη εσαεί η κληρονομιά μου
Όσα “τετέλεσται” κι αν ξεπηδήσουν
απ’ τα σπλάχνα μου
Έλα, θα πω, με αφθονία θέλησης
με μόχθο
Έλα, θα ξαγρυπνήσουνε τα όνειρα κι απόψε
και θα μυρώσουν
την αποκαθηλωμένη μας οδύνη
Η αγάπη θα μας εύρει σκεπασμένους
με το κατάλευκο, λινό, σεντόνι του αύριο

Κι είθε γίνει ό,τι ελπίζω κι ό,τι ευχήθηκες
σε ημέρες τρεις._

Δημοσίευση στο stixoi.info: 19-04-2008