Θάλασσα

Δημιουργός: AndreasChristodoulou

αλληγορικο,εξαιρετικα αφιερωμενο

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Απο τις μύριες θάλασσες που εντός σου κλείς ,κι ας είσαι μιά
Ποιά με του στίχους τις γητιές να ζωντανέψω εμπρός μου;
Απ’όλες ποιά θα δρόσιζε τούτη την άδροση ερημιά
Τούτη τη στέρφα μοναξιά του στεριανού μου κόσμου

Δεν ξέρω ,όλες μ’αποζητούν κι όλες η ζωή μου τις χωρά
Ποια θάλασσα απ’τις θάλασσες θάθελα εδώ να φέρω
Ποιά θα ποθούσα σβήνοντας να ξαναδώ στερνή φορά
Ποιά πρώτη και ποιά ύστερη αγάπησα ,δεν ξέρω!

Κι όμως βαθιά στης μνήμης μου τη στέρνα που βουερή σιωπά
Κάποιο ξεκρίνω ανασασμό οπου ποτέ δεν σβήνει
Κάποτε θροίζει μακρυνή,κάποτε ξάφνου αφροκοπά
Μιά θάλασσα στις θάλασσες που όλες τις άλλες κλείνει

Πως να την πώ που μοναχός εγω την ξέρω,άλλος κανείς
Τη γαλανή αγάπη τους αλλού τη θέλουν άλλοι
Κι άλλιωτικα και πιο τρανή,μα εσυ ψυχή δε λησμονείς
Κείνο το ήσυχο και ταπεινό δικό σου ακρογιάλι

Είναι η αμμουδιά ολόξανθη κι είναι σμαράγδι το νερό
Και μέσα στη γυμνόφεγγη την απεραντοσύνη
Εκεί οι δυό μας θα χαθούμε έξω απο τόπο και καιρό
Μόνοι θα μείνουμε στον κόσμο εγώ κι εκείνη

Θάναι μια μέρα διάφανη ,θάναι ένα μέγα φώς χρυσό
Οταν στην άκρη της μικρός και ταπεινός καθίσω
Θάμαι σαν πρωτογέννητος ,τα οσα αγαπώ τα όσα μισώ
Καθώς στολίδια περιττά τα τάχωαφήει πίσω

Θάμαι γυμνός και καθαρός κι ανάλαφρος καθώς παιδί
Καλωσυνάτη και σοφή θάναι οπως πάντα εκείνη
Κι αν χρόνοι πολλοί περάσουν θα με γνωρίσει οταν με δει
Και κείνο το θάμα πούγινε μπορεί να ξαναγίνει

Μπορει να ρθεί σαν όνειρο που αστράφτει μόνο και περνά
Μα μένει ολόχρυσο κλειδί για την καρδιά του κόσμου
Μπορεί σα φλέβα σιγανή που όλο κυλά μα δε γερνά
Κι αγάλια μα βαθιόριζη ζωή σταλάζει εντός μου.

Μα οπως το θάμα κι αν ερθεί,θα μ’εύρει να το καρτερώ
Θα μ’εύρει τώρα να μπορώ το κόσμο ν’αποχαιρετήσω
Κι άτρεμος νά βγω απ’το χορό,θε να με βρεί και να μπορώ
Με σένα ........θάλασσα καιρό ατέλειωτο να ζήσω

Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-04-2008