Αν μιλούσε το φεγγάρι

Δημιουργός: serendip78

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[B]
Μοναχός, ωρα 3.43π.μ.¨:

Ολόγιομο φεγγάρι, πρόσωπο χλωμό,
πόσες αλήθειες βλέπεις - πόσες καρδιές πλανεύεις,
αιώνες τώρα,
στην τροχιά σου σταθερό.

Στα ΄δύσκολα' σε βλέπουν, οι ανθρώπινες ψυχές
Μα σύ στην σιωπή σου, κρύβεις πολλές αιχμές.
Κρύβεις όλο το βάρος, του ανθρώπου τον καημό,
κρύβεις και μέγα θάρρος -
το φώς σου αληθινό.

Φεγγάρι, ωρα 3.44π.μ:

Άχ, ταπεινέ μου φίλε,
είναι βαρυά η νύχτα, σε μένανε το λές?
Γι' αυτό και ξαποσταίνω, στης μέρας τις - ολόφωτες - στιγμές.

Αιώνες τώρα ακούω, για έρωτες πολλούς,
μα μόνο τριγυρίζω, εγώ, στους ουρανούς.
Κοιτάω και γελάω, μα μέσα μου λυγώ,
και περιμένω πλέον - μόνο - το τέλος μου να βρώ.

Βαρέθηκα μονάχο, να κάνω τις τροχιές.
Και ίσως τώρα ξέρω,
γιατι δεν σταματάνε,
ζευγάρι να ζητάνε,
οι ανθρώπινες καρδιές.

[/B]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-04-2008