Τούτος ο κόσμος

Δημιουργός: poetryf

Ανάποδο ξεφύλλισμα στο βιβλίο της ζωής. . .

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[font=Palatino Linotype][B]Τούτος ο κόσμος ο άνοστος
π’άνοστα μας δικάζει
Που αβέβαια αντιστέκεται
μα σίγουρος μας μοιάζει

Είναι μονάχα μια φωλιά..
Στο κούρνιασμά της Μοίρας
βαθαίνει μέρες και ρωγμές
σαν κάθε χαρακτήρας.

Τούτος ο κόσμος ο ρηχός
πο’πνίγεται στο κρίμα
Που χύνεται σαν θάλασσα
μελάνι δίχως Ποίημα

Είναι αν βλέπεις μακρινός
κι ας σίμωσε η θωριά του
Τις πολιτείες των πολλών
κι οι Λίγοι...μακριά του

Τούτος ο κόσμος ο μικρός
που μ’έκλεισε κι εμένα
Μη δεν το θέλει η καρδιά
κι ας είν’στις φλέβες αίμα

Το κόκκινο που μου’ταξε
Για έρωτα και πόθο
Της μοναξιάς το λάβαρο
Να σέρνω, να μη νιώθω

Τούτος ο κόσμος μέσά μου
τόσο πολύ χωλαίνει
Την από έξω προσμονή
που στη Ψυχή μου μπαίνει

Τούτος ο κόσμος π’άδικα
Σαν ρήτορας γυρνάει
Έχει την όψη καθενός
π’αγέραστος γερνάει

Κι εγώ Θεέ μου μέντορα
του πάθους και του πόνου
Γι’αυτό τον κόσμο ασφυκτιώ
Στις παρυφές του φθόνου!

Μην είναι η αγάπη του
κλωνί και αμαρτία
Μην είναι κάθε δάκρυ τού
στιγμή μας δανεική

Ντρέπομαι εγώ για πάρτη του
σκύβω στην αγυρτεία
Κάθε γωνιά και άκρη του
Μορφή ασθενική

Τούτος ο κόσμος ξόφλησε
Πουλώντας τη χλιδή
Τούτος ο κόσμος κόστισε
σ’αυτούς που αγαπούν

Κάποιος θυμάμαι ρώτησε
Που πήγε ένα παιδί
Κι είδε του κόσμου τις πληγές
πάνω του να χτυπούν

Να μη ρωτώ, να μην πονώ
να αρνιέμαι την αλήθεια...
Σ’αυτό τον κόσμο να πουλώ
Ψέμα και παραμύθια

Να μη ρωτώ, να τρέπομαι
σε μια φυγή θανάτου...
Μέσα στο μνήμα πο’κλεισα
τη μνήμη και τη λήθη

Να μη μιλώ, δεν είμαι εγώ
Του Ποιητή, του δράκου
Τρύπιο χιτώνα φόρεσα
Κι όλο ριγούν τα στήθη!
[B][/B]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-04-2008