Έλενα Π. - Ο Λόγος

Δημιουργός: pavlos

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

«Ο Έρωτας...» πρίσμα για μια ακτίδα ηλιακή.
«...Συνισταμένη...» χαράς ακτίδα, υδονής, μα και ακτίδα πόνου.
«...του Σύμπαντος...» όταν το σύμπαν είναι το διάνυσμα του χρόνου.
«...στον άνθρωπο.» Εσύ, Εγώ - μια δύναμη ελκτική.

Και κάπως έτσι ......
Η Εύα γίνεται Αδάμ στο δάγκωμα του μήλου,
Σου είπαν πως τον χάσατε ενώ εσύ κοιμόσουν,
και δάγκωνες τον θάνατο κάθε φορά που ερχόσουν,
γυμνή και αποκλιώμενη - ανεξαρτήτος φύλου.

Γίνεται ο Αδάμ Θεός μέσα στη μοναξιά,
Ήρθε απλά, έφυγε απλά, χωρίς να εξηγήσει,
Πόνος. Το άσπρο άλογο, τον έσερνε, η Λύση.
Ίδιες στα μάτια είχα ρωγμές που είχες στην καρδιά.

Η απόγνωση και ο έρωτας κάνουν στην όαση στάση,
το στήθος σου στο στόμα μου μια θάλλασα που αφρίζει,
τόσο ήταν όμορφη η αρχή, ως μια Αρχή ορίζει,
να πλλημυρίζει κόκκινο τα σκωτομένα δάση.

- Πως σ' αγαπώ δεν θα 'φτανε να σου το πω με λόγια,
να 'στελνα ανέμους και πουλιά να σου το τραγουδήσουν,
- Νεκρά θα πέφτουν τα πουλιά, και πάντα πριν γυρίσουν,
μα σ' αγαπώ στ'απάνεμα και στα βαθειά υπόγεια.

Το ήπιαμε. Απέμεινε έρμαιο του χειμώνα,
γλυκάνανε τα χείλη μας σαν σπάσαμε το τζάμι,
Επαναστάτη ουρανέ σου γνέφει η Γη 'χαράμι!,
μα να 'ρθει ο ήλιος δεν μπορει να οπλίσει την σφεντόνα.

Έμεινε η αίθουσα αδειανή, ο αντίλαλος σεντόνι,
απλώνεται από πάνω μου, το ελάχιστο κοιτάζει,
Ξέρω. Είν' εκεί αιώνιος, δυνιτικά, αρπάζει,
ακολουθεί το βήμα μου κι όμορφα το τελειώνει._

...ο έρωτας είναι η συνισταμένη του σύμπαντος πάνω σε έναν άνθρωπο
. Β.Ουγκό

Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-01-2005