Στο Μάριο Τόκα

Δημιουργός: poetryf

Σαν πρώτο χειροκρότημα, ποτέ τελευταίο...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Με τις νότες κρεμασμένες στο κενό
ανέβαιναν οι κόσμοι και κατέβαιναν στων πλήκτρων σου τις ράγες

Τις πολύπαθες Ιθάκες σου πλησίασα κι εγώ
Μια μέρα σαν κι ετούτη
που λείπουν οι χαρές απ’τα τραγούδια σου
που σκύβουν τα λουλούδια μες στους κήπους του λυγμού και του θανάτου
Ένας ακόμα Επιτάφιος δικός σου

Με τις νότες καρφωμένες στο χλωμό σου πρόσωπο
με το πρόσωπο να αλλάζει χίλιες όψεις
Χίλιες όψεις οι ανθρώποι σε φορτώνουν

Με τις νότες στα τρεμάμενα ποτάμια , μια βαρκούλα
Μέσα εσύ κι ούτε μια λύπη
Μουσικές, ολολυγμοί, όμορφοι στίχοι

Μην χωλαίνεις πια το βλέμμά σου Μαέστρο
μια τελευταία συγχορδία χάρισε μας
Ύστατο χαίρε δεν θα πουμε
Για τους ζώντες και για’σένα

Το αιώνιο προσκύνημα του κόσμου
Πρώτα εσύ
Την πρωτιά να αλητεύεις στις οκτάβες

Με τις νότες ζωντανές μιά και για πάντα.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-04-2008