Για να μην έρθη η νύχτα η ατέλειωτη

Δημιουργός: Adoletes, Βασίλης Ταρνανίδης

Εκατό φωνές ενωμένες κάνουνε μια βροντή!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Για να μην έρθη η νύχτα…

Βασίλη Χ. Ταρνανίδη (Adoletes)

Ίτε της πένας χειριστές κι αρχiμαστόροι
εσείς του κόσμου οι διαφεντευτάδες!
Οι ποιητές, οι συγγραφείς και λογοπλάστες,
οι τολμηροί του πνέματος οι βουτηχτάδες!
Σεις που κρατάτε την ανάσα σας στην ύλη
κι ώρες ατέλειωτες στης φαντασίας
τις πιο απόκρυφες σπηλιές εξερευνάτε!
Ελάτε στον αείφωτο τον Παρθενώνα
και στο σκληρό, του μάρμαρου,
τις πένες ακονίστε ώσπου οι μύτες τους
νυστέρια να γενούνε,
ν’ ανοίξουμε τ’ απόστημα της γης.
Να τρέξει το φαρμάκι ’πο τα τρίσβαθά της
και κει ολόγυρα μαζώχτε τους και πνίχτε
όλους τους Ήφαιστους
και τους συνδαβλιστές πολέμων
και τους εμπόρους του κατάμαυρου λευκού θανάτου
κι όλους που κάνανε τη γης να κιτρινίσει.
Μη πλάθετ’ ώριους μύθους και τραγούδια
που σταματούνε και πλανάν’τη σκέψη
γιατί καιρός δε ξέμεινε καθόλου.
Εμπρός δουλειά ’πο τώρα ’τι καιρός πολύς χαμένος!
Εμπρός Καβάφιδες, Ελύτες, Παλαμάδες,
Σεφέριδες και Σολωμοί και Ρίτσοι,
Παπαδιαμάντιδες, Λουντέμιδες και Καρκαβίτσες,
Βενέζιδες και Καζαντζάκιδες………. κι οι άλλοι,
βάλτε τ’ απόσταγμα της ποίησής σας
και φτιάξτ’ έναν ορό γιομάτο ιάση
και αδειάστε τον στις φλέβες
της βαριάσθενης της κοινωνίας
που απ’ τον αμοραλισμό,
πως από γάγγραινα αργοπεθαίνει!
Προτού ’ν’ αργά,
στείλτε μηνύματα από ξαμμένα λόγια
που στις ανάγνωσες σίχνες αφήνουν.
Με σπόγγο σβήστε τ’ άστρα τ’ ουρανού
και κει στο θεοσκότεινό του γράψτε κανόνες ηθικούς
μ’ αραδειασμέν’,αστραφτερά, καινούρι’ αστέρια
τέτοια που στου βαρύυπνου του βλέφαρου το πέσιμο,
το φάσμα μένει.
Κόφτε τη φόρα της καταστροφής, αλλιώς προόδου!
Πως τράνταγμα Εγκέλαδου
ξυπνήστε τη βαρύπνια την κοινωνία.
Σταλίστ’ ολούθε σήματα μακάβρια.
-Κίνδυνος θάνατος! Στοπ! Σ’ ένα βήμα γκρεμός!
Κινούμενη άμμος! Θαλασσορουφήχτρα!
-Γυρίστε πίσω, πάνω στις ίδιες
τις πατημασιές ακροπατώντας!
Κι αν έφθανε, αν ήταν αρκετό χωρίς βροντές,
ξαφνιάσματα, αθόρυβα κι αόρατα,.. αν φθάνει,
τότε ναυλώστε τους κουβαλητές της άφαντης οσμής
το μήνυμα να πάνε, καθώς εκείνη
σίγουρα κι όμοια πως με ’λιόφως, με σκοτάδι,
με λιοπύρι για με πάγο
κι έτσι οσμούνται προύνικοι και αφεντάδες,
θελητά γι’ αθέλητά τους.
Έτσι να μπάσετε το μήνυμα μες το πετσί μας
να νοιώσουμ’ όλοι πω καιρός πια
δεν απόμεινε γι’ απώλεια,
μη τάχα κι αναστήσουμε μια γης μενεξεδένια
γιομάτ’ αμάραντα και μανουσάκια!
[B]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-04-2008