Το Παραμύθι Που Κρατάς Σαν Φυλαχτο{{συνεχεια

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Το Παραμύθι Που Κρατάς Σαν Φυλαχτο{{συνεχεια</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Το Παραμύθι Που Κρατάς Σαν Φυλαχτο{{συνεχεια</b><p>Δημιουργός: panta smile, <i>plasmataki</i><p><i> χαρισμένο στον Άγγελο,που απο μία δική του ιδέα άρχισα να γράφω το παραμύθι αυτό... </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>[align=center][B]<br />
<br />
<br />
[align=center]<br />
<br />
SYNEXEIAAA...<br />
<br />
<br />
<br />
...το φως χάνεται σιγά-σιγά..<br />
τη θέση του ήλιου πέρνει το φεγγάρι...<br />
ΕΦΤΑΣΕ!!!<br />
η μέρα που τόσο καιρό περίμενα!το φεγγάρι είναι ολόγομο και πρέπει να πάρω το μονοπάτι που διαβήκαμε μαζί...θυμάμαι κάθε του άκρη..μα πώς είναι δυνατόν να το ξεχάσω....?είναι ο δρόμος που θα με οδηγήσει στην αγκαλιά σου...<br />
πρέπει να ξεκινήσω όμως..<br />
σηκώθηκα βιαστικά,πήρα μόνο το παραμύθι μου αγκαλιά,το δικό μα παραμύθι!ο δρόμος μεγάλος μα η διαδρομή τόσο γλυκιά...πάω πάω ξεκινάω δεν θέλω να αργήσω..<br />
πήρα το μονοπάτι..<br />
στα αφτιά μου μελωδία γλυκιά το τραγούδι που χΟρέψαμε αγκαλιά..με τύλιγε τρυφερά..<br />
τ'αστέρια στόλισαν σαν λουλούδια τα μαλλιά μου..<br />
το φεγγάρι έλαμπε και έδωσε το φως του στο πρόσωπο μου..<br />
ήθελε ο ουρανός να με ντύσει με το πιό όμορφο ρούχο του..ήθελε βλέπεις να σε μαγέψει η ομορφιά μου,να σε εντυπωσιάσει...<br />
κ όλο το αστρικό σύμπαν συνομοτούσε να με δείς πιό όμορφη απο ποτέ...<br />
καθώς περπατούσα,χιλιάδες αστερισμοί,μου χαμογελούσαν..<br />
μου κέντησαν το πιό όμορφο χαμόγελο...<br />
ένιωθα συναισθήματα περίεργα..αντιφατικά..σα να υπήρχαν δύο εαυτοί μέσα μου..ένα αγγελάκι που με γέμιζε χαρά,γιατί θα σ' έβλεπα ξανά..σα να 'τανε  πρώτη φορά..όπως τότε την πρώτη νύχτα που σε συνάντησα στ' όνειρο μου.. κ απο την άλλη ένα διαβολάκι με τροφοδοτούσε με αγωνία...άραγε θα με περίμενες..?μήπως λύγισες και με ξέχασες..μήπως δεν είμαι πιά η δικιά σου νεράιδα...μήπως έχεις γκρεμίσει και το δικό μας παράδεισο,εκείνον που έφτιαξες με τόοση αγάπη για μένα..για μας..??ΟΧΙ!δεν ήθελα να σκέφτομαι έτσι..το αγγελάκι μου έκλεισε το μάτι,θέλοντας να μου δώσει μήνυμα,πως όλα θα'ναι όπως την μέρα που έφυγες..κ καθώς μου κλεισε το μάτι εξαφανίστηκε το διαβολάκι..μονάχα η αγωνία μου,είχε μείνει να το θυμίζει..ήθελα να σε δώ..μα είχα ακόμη πολύ δρόμο μπροστά μου..<br />
έκλεισα τα μάτια και τα βήματα μου καθοδηγούνταν απο την ερωτική μελωδία...<br />
στο μυαλό μου μονάχα η μορφή σου υπήρχε...<br />
τα ξανθά σου μαλλιά να ανεμίζουν σαν πλοίο..<br />
τα μάτια σου πράσινες χάντρες σαν πανιά του ,να λάμπουν..όλα ήταν τόσο μαγικά..<br />
το μόνο που ήθελα ήταν να φτάσω όσο πιό γρήγορα μπορούσα σε σένα..να πέσω στην αγκαλιά σου και να μου χαρίσεις την υφή των χειλιών σου..την τόσο γνώριμη..την τόσο απάλη.. <br />
μα...<br />
μία λάμψη στο πρόσωπο μ'ενόχλησε τοσο πολύ και άνοιξα τα μάτια.. <br />
ΕΦΤΑΣΑ!!!!!!<br />
είπα γεμάτο χαρά!<br />
απέναντι μου εσύ..<br />
είχες μείνει να κοιτάς....[/align]<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-04-2008</td><td valign=top></td></table><br />