Για 'σενα...που ίσως δεν καταλάβεις ποτέ

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Για 'σενα...που ίσως δεν καταλάβεις ποτέ</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Για 'σενα...που ίσως δεν καταλάβεις ποτέ</b><p>Δημιουργός: sylia_218, <i>Υρώ!!!!</i><p><i> Για 'σένα που πάντα θ'αγαπάω και θα πονάω κάθε που σε κοιτω...!</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Κάτι με γυρίζει πίσω…Συχνά τον τελευταίο καιρό…Όταν νιώθω μοναξιά, ψάχνω να κρατηθώ από κάτι! Ταξιδεύω με το μυαλό, εκεί που δεν μπορώ να είμαι, σ’ αυτά που δεν μπορώ να ζήσω…<br />
«Κάθε φορά που νιώθουμε μοναξιά, η σκέψη ταξιδεύει πίσω, εκεί που ανήκουμε…»Εσύ το ‘χες πει…Είχες πει ακόμη, πως το δικό μου ταξίδι θα φτάνει ως την καρδιά σου, γιατί εκεί υπάρχω πάντα! Να, όμως, που τώρα δεν είμαι και τόσο σίγουρη για το αν ισχύει αυτό…Φοβάμαι πως όχι…Πόσο αόριστο είναι τελικά αυτό το «πάντα»…<br />
Σε δικαιολογώ, πάντως! Δεν ήξερες πολλά, που θα ‘πρεπε να στα ‘χω πει…Ξέρω πως φταίω! Μα να ‘ξερες πόσο θα ‘θελα να ισχύουν έστω και λίγο, τα δικά σου λόγια…Να ένιωθες έστω και λίγο περισσότερο και να έδινες λίγο μεγαλύτερη σημασία στα λόγια σου…Αφού δεν ήξερες, άλλωστε…Ίσως έπρεπε να προσέχεις λίγο πιο πολύ…Μα και πάλι εγώ φταίω…Για όλα!<br />
Είχες πει, δε θα με πλήγωνες, ό, τι κι αν γινόταν…Δεν είμαι άγγελος, όπως έλεγες! Είμαι ένας απλός άνθρωπος σαν κι εσένα…Που έτσι απλά, με το δικό του τρόπο, σ’ αγάπησε!...Και σ’ αγαπάει…Δεν ξέρω για πόσο, δεν ξέρω για ποιο λόγο, γιατί πραγματικά, νομίζω πως τελικά τώρα πια, δε θα ‘πρεπε να έχω ασχοληθεί καν μαζί σου…Δε μετανιώνω, όμως! Για λίγες στιγμές, ένιωσα ευτυχισμένη…Κι αυτό μου φτάνει! Περίμενα για καιρό αυτή την αρχή, που δεν τολμούσα να κάνω, κι εσύ με βοήθησες! Ευχαριστώ! Μα και πάλι, εσύ δεν ήξερες πως δεν έπρεπε! Κι όταν έμαθες, έκανες την αρχή να πλησιάσει τόσο πολύ με το τέλος! Θέλω να πιστεύω πως δεν τα ‘χεις καταφέρει! Όχι ακόμη, τουλάχιστον! «Ο χρόνος θα δείξει…» Πάντα αυτό, λέμε!<br />
Τώρα, ίσως να μην καταλαβαίνεις γιατί ασχολούμαι μ’ όλα αυτά! Ίσως να μην ήξερα ούτε κι εγώ…Άθελά σου, ίσως, όμως, μου ‘χεις δώσει την απάντηση! Σε στιγμές μοναξιάς γυρίζουμε σ’ αυτά που αγαπάμε…Και μάθε πως δεν έχει σημασία αν αυτά μας αγαπούν ακόμη, κι αν υπάρχουμε ακόμη εκεί!<br />
Τα λόγια σου…Μου ‘χανε δώσει πολλές ελπίδες! Για λίγο καιρό, είχαν γεμίσει τη ζωή μου φως…Ήμουν έτοιμη να κάνω πολλά για ‘σένα! Αλλά, όπως είπες κι εσύ, κι όπως ήξερα εγώ απ’ την αρχή: «Δεν έπρεπε!».Και το κακό είναι πως όλα αυτά τα «δεν πρέπει», μας κάνουν να θέλουμε πιο πολύ ορισμένα πράγματα…Και θα ‘θελα κάποτε να σπάσω αυτό το «ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ!»! Αλλά και πάλι, δε γίνεται…Έτσι δεν είναι;…<br />
Σου ‘χα πει, ακόμη, πως είναι κάτι όνειρα που τα θέλουμε πάρα πολύ, κι εσύ είπες πως δεν πραγματοποιούνται όλα μας τα όνειρα…Για όλα είχες μιαν απάντηση…Ίσως, όμως, δεν κατάλαβες ποτέ πώς ένιωθα εγώ για ‘σένα…<br />
Θα το παλέψω…Νομίζω, κάποτε, θα καταφέρω να σε σβήσω κι απ’ το μυαλό κι απ’ την καρδιά μου! Απλά γιατί έτσι κι αλλιώς δε γίνεται να γίνει κάτι μεταξύ μας…Το ξέρω κι εγώ, και ξέρω πως έχεις δίκιο!<br />
Ίσως αν είμαστε φίλοι ή αλλιώς ένα ΤΙΠΟΤΑ, να ‘ναι καλύτερα για όλους και κυρίως για ‘μένα…Έτσι πρέπει…<br />
Κι εγώ, μάλλον, δε χρειάζεται να πάω ενάντια σ’ αυτό!<br />
…Ακόμη κι αν είναι το μόνο που πραγματικά θέλω…<br />
…Ακόμη κι αν σε λατρεύω ΠΑΝΤΑ!!!....<br />
                                                                                              <br />
                                                                                                                      Παρασκευή, 02.06.2006<br />
<br />
<br />
(...Πέρασε τόσος καιρός, που έχω γράψει αυτό το κείμενο και δυστυχώς ακόμη δεν έχω πάψει να νιώθω όπως τότε...Κάποια πράγματα είναι δύσκολο ή και αδύνατο να τα ξεπεράσουμε...Όσος χρόνος κι αν περάσει...)<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-05-2008</td><td valign=top></td></table><br />