Αναμνησεισ

Δημιουργός: Fleurdumal

Μερικά βράδια γεννούν φαντάσματα...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Δεν είναι πια το χώμα που πατώ φρέσκο και νέο.
Χρόνια,το πότισαν με ήλιο και ελπίδες σκοτωμένες –σαν περιστέρια που άστοργα χτυπούν παιδιά με αεροβόλα- τα δάκρυα δεν άνθισαν το δέντρο της ζωής.
Η ζέστη και το κρύο,έγδαραν το πετσί του και τα μαύρα μπλουζ του νότου τεντώνουν το νήμα του δρόμου ,όταν τα χιόνια σιωπούν και αρχίζει ο τρελός ύμνος απ’ τα τζιτζίκια.
Το χώμα που πατώ σκορπίστηκε στα ατέλειωτα ταξίδια μου που δε με πήγαν πουθενά.
Η σκόνη άσπρισε τα μαλλιά μου,ο ήχος του δρόμου έγινε το τραγούδι μου,η λησμονιά του χρόνου-η τελευταία μου ελπίδα.
Μάταια όμως.
Κάποια βράδια σαν προσευχή
Έρχεται το μουρμουρητό της πρώτης μου άνοιξης
Όταν τα παιδικά μου βήματα άλλαξαν σε έναν μόνο χορό
Και έγιναν πατήματα ερωτευμένης.
Και πριν χτιστεί παλάτι και σημαίες γιορταστικές υψωθούν ,ο δρόμος έκλεισε
Τα βήματα έπαψαν
Χάθηκα στο λαβύρινθο της πόλης
Και ποτέ δε βρήκα το γυρισμό στην αγκαλιά του.

Δεν είναι πια το χώμα που πατώ φρέσκο και νέο.
Όλα άλλαξαν …και πιο πολύ εμείς
Δυο άγνωστοι σε έναν άγνωστο κόσμο
Χρόνος που χάραξε το κορμί μας
Ίσως κάποτε να σε είδα –ένας πεζός στο δρόμο-
Πώς να σε γνωρίσω σ’ένα μόνο ξαφνικό πέρασμα…σε μια στροφή που θα ήταν ένα μικρό παράλληλο σύμπαν
Και μετά
Η σιωπή.
Η ψυχή μου όμως ξέρει.
Και η καρδιά θυμάται τον χτύπο σου πάνω μου-σαν βρέφος μέσα μου σκιρτούσε ο χτύπος σου-
Και το μάγουλό σου σαν φωτιά να καίει το δικό μου
Μια αγκαλιά
Ήμουν τότε μόνο ένα παιδί
Είμαι τώρα μόνο ένα παιδί
Κάτι τέτοιες στιγμές
Που απλά σε θυμάμαι.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-05-2008