4

Δημιουργός: alexandra

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στεκόμουν όρθιος στην αφετηρία αυτού του κόσμου,
έτοιμος για το μεγάλο μου βήμα,να γεννηθώ.
Ξεκίνησα...Τσακίστηκα...
Τι να ονειρευτώ και τι να δώσω σ'έναν κόσμο που με έστησε στον τοίχο πριν προλάβω να πω "καλημέρα";
Διέσχησα δρόμους και όνειρα...
Μια γκρίζα σκιά σε πολύχρωμα φώτα.
Ένα ξερακιανό κορμί μέσα σε κοκκινομάγουλα ανθρωπάκια.
Σαν ξεπεσμένος άγγελος σύρθηκα σ'αυτό που ονόμασες "ζωή"
κι είπα "ευχαριστώ" σ'αυτούς που με πατήσαν.
Κατάφερα να φτάσω στον γκρεμό που δημιούργησε ο Θεός.
Κοιτάζω μια τον ήλιο και μια το χάος,είμαι έτοιμος να πηδήξω ευχόμενος να μπω σε άλλη τροχιά.
Πηδάω κι αισθάνομαι τον αέρα να γεμίζει τα μαύρα μου πνευμόνια.
Τώρα κοιτώ το κομματιασμένο μου κορμί από ψηλά...
Υπέκυψα στην ύψιστη αμαρτία...
Μα ποιά κόλαση να φοβηθώ αφού ο παράδεισος ήταν πάντα απαγορευμένος για 'μας τους ρομαντικούς;
Αυτό που ονόμασες "ζωή" υπήρξε η φυλακή μου...
Μου το είχε πει ο φύλακας άγγελός μου όταν ήμουν ακόμα στην κοιλιά της μάνας μου...
-"Είσαι καταδικασμένος να περάσεις απ'την κοιλάδα της ζωής.
Είσαι καταραμμένος να διαφέρεις.
Είσαι καταραμμένος να ζεις και να ελπίζεις."
Τώρα πια έμεινα όμως να κοιτώ ένα κομματιασμένο κορμί που δεν άγγιξε ποτέ τα όνειρά του...
Ένα κορμί άψυχο που το αίμα του ζωγραφίζει μια λέξη μονάχα....μια ιστορία ολόκληρη...
"Γιατί;"

Δημοσίευση στο stixoi.info: 11-05-2008