Ζυγίζοντας τα ναι σου και τα όχι

Δημιουργός: Γιώργος_Ευθυμίου

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Αν ζύγιαζα το βλέμμα σου απάνω σε μια κόγχη,
δέκα φορές θα βάραινε το όχι σου του ναι,
ίσως για αυτό να έτρεμα της νύχτας τις σιωπές.
Εσύ άπιαστο πουλί, θνητός εγώ, πώς να ζυγώσω πες μου;
Μα εναντιώθηκα των δόκανων του νου μου, δεν παραιτήθηκα σου λέω ποτέ,
και ας με κατέτρεχαν σαν στου μεσαίωνα κυνήγι μαγισσών.
Σαν παλιοκάραβο δάρθηκα σε ξένες μάχες,
απάνω στη σκακιέρα Νότου και Βορρά,
ανέμων στίγματα να φέρω στο κορμί μου και πορφυρές νωπές σφραγίδες θαλασσών.
Και αν γύρισα και αν χρόνιασα, η αλμύρα δε γιάνει το κορμί μου,
ποτέ δεν εξημέρωσα τα τραύματα του φόβου.
Και πιο πολύ σκιαζόμουνα της κόγχης σου το όχι,
μαχαίρι του Καββαδία κοφτερό,
σαν έπεφτε απάνω στην ψυχή μου και χάραζε ανίατες πληγές.
Και τότε έπεσα εκεί που μου ‘παν νίβονται οι ψυχές,
έγινα στάλα σε ανοιξιάτικο αποβρόχι,
και γλύστρισα απάνω στου χεριού σου τις γραμμές,
για λίγο ένιωσα μεγάλος, σαν κούρσευα του βιου σου τις γραφές.
Τότε με κοίταξες με δυο αστέρια μάτια,
στα χείλια σου ένας ήλιος έφεγγε καυτός.
Και αν έσβησα απ’ της παλάμης σου τους χάρτες,
με κέρδισε που ζύγιασα τα ναι σου και τα όχι,
και απάνω στην καρδιά μου ρίζωσε το πιο βαθύ σου ναι…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 13-05-2008