Γαλήνη

Δημιουργός: AndreasChristodoulou

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Το μέγα αξήγητο βουητό που με κυκλώνει τώρα
Δεν είν’απόμακρη βροντή,μήτε γοργά νερά
Ο έρωτας κατέβηκε με μυστική πληθώρα
Υμνολογεί με σάλπιγγες και δέρνει τα φτερά

Ο αρματωμένος έρωτας ακούγεται να τρέχει,να σκιρτά
Απ’των αϊτών τις σύναξες κι απο των λιονταριών
Με μια πνοή,σα νικητής στρατός ξαναγυρνά
Απ΄την καρδιά της άνοιξης και των καλοκαιριών

Στον ήχο τον ανήκουστο που μου καρφώνει το αίμα
Τα μάτια μου πεντάνοιχτα ξανοίγουν το καυμό
Μαντεία γεμίζει η φρένα μου και το εναγώνιο πνεμα
Τρυγά τον πρωτοτρύγητο,αρίθμητο σου ανθό

Νέα μορφή με σκλάβωσε,που τώρα τα δίχτυα λύνει
Με πόθο στέκει αγνάντια μου κορμί πασίχαρο μεστό
Κι εγώ στην ανοιξιάτικη πρωτόβραδη γαλήνη
Αγγίζω φτερουγίζοντας με ορμή,το θησαυρό

Γαλήνη κρατάει θερμό το σπλάχνο μας ,μετέωρες τις αισθήσεις
Κορμιά μυημένα,τη νοητή και ξέχωρη γευόμαστε χαρά
Βουβή γαλήνη απάρθενη σε ποιό θα μας βυθίσεις
Ταξίδι,τώρα π’άνθισε ο αγώνας μας φτερά;

Χαράζει τάχα,μπροστά μας ή βραδιάζει
Το φώς που μπήκαμε μοιάζει βαθύ παντοτινό
Κι όλη μας νιώθουμε η καρδιά σα δέηση ν’αδειάζει
Απο κρατήρα ατίμητο μπροστά........στον ένα μας Θεό

Δημοσίευση στο stixoi.info: 13-05-2008