Ο δήμιος της μαργαρίτας

Δημιουργός: Denis, Σάκης

Απόψε, σκέφτηκα να δώσω μικρόφωνο, σε μια ψυχή, που δεν έχει ελπίδα ν' ακουστεί αλλιώς... Τί κι αν δεν είναι η μόνη; Καλό μας ξημέρωμα! :-)

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Είχε πια σουρουπώσει για τα καλά,
όταν έτυχ’ αίφνης ν’ αφουγκραστώ
τις πνιχτές, σπαραχτικές κραυγές
μιας ανυπεράσπιστης, ανώνυμης μαργαρίτας,
καθώς σφάδαζε,
ακριβώς τη στιγμή που
ένας ερωτευμένος έφηβος
πρώτα έκοψε τον μίσχο
και μαζί, πρόωρα, το νήμα τής άσημης ζωής της∙
κ’ ύστερα,
καθισμένος σ’ ένα παγκάκι του πάρκου,
μαδούσε ένα – ένα τα φυλλαράκια της,
με την ανεμελιά κι αστοχασιά,
που γυρνά κανείς τον τροχό τής τύχης...

Κύλησε η δροσιά τους στο χαμό,
όπως τ’ αθώο αίμα στο ρυάκι…

Κ’ ήταν τα πέταλά της
ακρωτηριασμένα μέλη,
που ’πεφταν απαλά στο χώμα∙
πουπουλένι’ αθύρματα
στον εσπερινό ψίθυρο της αύρας...

Οιμωγές βασανισμών και μαρτυρίου
στα κρεματόρια της κτηνωδίας∙
σωροί κατακρεουργημένων σωμάτων∙
τυφώνας ολέθρου,
ξάφνου,
σάρωσε τα έγκατα της μνήμης...

Αμφίσημος ο Έρως,
με το τόξο του
περασμένο στην πλάτη χιαστί
και τη σπιρτάδα στα γαλανά του μάτια,
παρατηρούσε σιωπηλά τον δήμιο,
κρυμμένος σε μια γωνιά του κάδρου∙
δίχως ίχνος τύψης,
που όπλισε το χέρι τού θύματός του…

Τ’ αγριολούλουδα ολόγυρα,
μου φάνηκαν
σαν τα βουβά πρόσωπα
του χορού αρχαίας τραγωδίας…

Κι ο μακελάρης,
με βλέμμα απλανές,
βαθιά συλλογισμένος,
βούλιαζε, τώρα,
παντέρμος στην αμφιβολία του,
ανυποψίαστος για τη φρίκη,
που ’χε σκορπίσει στην καρδιά μου
και στο ηλιοβασίλεμα...

Όποτ' αμφιβάλλετε για την αγάπη σας,
−σας ’ξορκίζω!−
τουλάχιστον
λυπηθείτε τις άμοιρες τις μαργαρίτες.
Τί με κοιτάζετε
σαν κεραυνόπληκτα καμπαναριά;
Έχουν κι αυτές σώμα και ψυχή…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 19-05-2008