Οι τελευταίες μου μέρες

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Οι τελευταίες μου μέρες</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Οι τελευταίες μου μέρες</b><p>Δημιουργός: elina16<p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>[B]Κυριακή 1 Απριλίου 2007	<br />
<br />
     Πάντα πίστευα ότι ο χρόνος που είχα ήταν υπέραρκετός.Ποτέ δεν σκέφτηκα το θάνατο.Ποτέ εώς τώρα,που ξέρω ότι σε μία εβδομάδα ο Κύριος θα με πάρει κοντά του.Ο λόγος;Επειδή αποφάσισα να πάρω τη δικαιοσύνη στα χέρια μου.<br />
     Είχα ορκιστεί στα στοιχειά του κοιμητηρίου όπου αναπαύεται η αδερφή μου να τον σκοτώσω.Θα μου πείτε πώς μπορεί κανείς να ορκίζεται για μια τόσο φρικτή πράξη;!Ένας αρχαίος μύθος λέει ότι όταν ο βασιλιάς της Σπάρτης Αγαμέμνονας γύρισε σπίτι του ύστερα από απουσία 10 χρόνων στον Τρωϊκό Πόλεμο,δολοφονήθηκε από την γυναίκα του Κλυταιμνίστρα και τον εραστή της τον Αίγισθο.Μόλις ο γιος του ο Ορέστης έμαθε για τον χαμό του πατέρα του,σκότωσε τον Αίγισθο και με την βοήθεια της αδερφής του Ηλέκτρας την Κλυταιμνίστρα.Επειδή όμως ήταν μητροκτόνος,οι Ερινύες τον κυνηγούσαν και τον γέμιζαν τύψεις.Οι θεοί όμως αποφάσισαν ότι η πράξη του ήταν πράξη δικαιοσύνης και έτσι τον εξευμένισαν,αφού εκπλήρωσε κάποια επιθυμία τους.Ο Ορέστης δεν σκότωσε για να ικανοποιήσει κάποια αρρωστημένη του επιθυμία:ένιωσε ότι το χρωστούσε στον αδικοχαμένο πατέρα του.Έτσι κι εγώ.Τώρα μπορώ να αναπαυθώ ξέροντας ότι το κάθαρμα είναι νεκρό.<br />
     Με βασανίζει όμως και κάτι ακόμα.Το ίδιο βασανίζει και τον Ευριπίδη:πώς μπορεί άραγε ένας φονιάς να θεωρείται αποκαταστάτης της ηθικής τάξης;Αυτή είναι η δική μου Ερινύα.Φαντάζομαι να τον κοιτάζω χωρίς να τον φοβάμαι και τότε παίρνω την μορφή του.Αναρωτιέμαι αν πράγματι έχω αρχίσει να του μοιάζω.Πώς είναι όμως δυνατόν να βάζουμε στην ίδια κλίμακα όλους τους εγκληματίες;!Μπορούμε να συγκρίνουμε έναν άνθρωπο σαν τον Χίτλερ με κάποιον σαν τον Ορέστη;Το βιβλίο μου της ηθικής αρνείται κάτι τέτοιο.<br />
    Μία παρηγοριά ίσως;Τι σημασία έχει;!Τώρα όλα έχουν τελειώσει...!<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Μ.Δευτέρα 2 Απριλίου 2007<br />
<br />
   Δευτέρα σήμερα.Ξεκίνησε η εβδομάδα των Παθών.Ταιριάζει απόλυτα στο βαρύ κλίμα που επικρατεί στην ψυχή μου δεν νομίζεις;Ποτέ δεν ήμουν θρήσκα,αλλά ξαφνικά νιώθω την ανάγκη να προσευχηθώ.Δεν εύχομαι να μην πεθάνω-αυτό είναι αναπόφευκτο πλέον.Το μόνο που ζητώ είναι να είναι ευτυχισμένοι όσοι με αγαπούν και να μην κλαίνε για μένα που τους άφησα τόσο νωρίς.<br />
   Λένε πως όταν πεθαίνουμε οι ψυχές μας πηγαίνουν στον ασφοδελό λιμώνα και εκεί πίνουν το νερό της λησμονιάς με αποτέλεσμα να μην θυμούνται τίποτα•μία λύτρωση άραγε;Πιθανόν.Ίσως εκεί που πηγαίνουμε να μην χρειαζόμαστε τις αναμνήσεις.Και με αυτούς που αγαπάμε τι γίνεται;Πώς μπορούμε να ξεχάσουμε όσους μας στάθηκαν και μας έκαναν καλό;<br />
   Είχα ακούσει κάποτε πως είμαστε ψυχές που απλά περιπλανιούνται στο σύμπαν.Η γέννηση και ο θάνατος είναι απλά σταθμοί στην ζωή μας και όχι η αρχή και το τέλος.Είμαι και γω,λοιπόν μία ψυχή που περιπλανιέται στο σύμπαν και όσα ηρεμιστικά και αν πάρω ξέρω ότι αυτό δεν είμαι εγώ...!Θα περιφέρομαι σαν πνεύμα για πνεύμα για πάντα...Αυτή είναι η ευλογία των Αθανάτων που τόσοι λαχταρούν να αποχτήσουν;Ένα ατελείωτο ταξίδι με προορισμό το άγνωστο;!Άραγε τι έχει μεγαλύτερη σημασία:το ταξίδι ή ο προορισμός;Ποιος μπορεί να ξέρει;Όσο και αν θέλω δεν μπορώ να ξεφύγω από την μοίρα μου.Ελπίζω όμως κι εύχομαι να με οδηγήσει κάπου αυτή η ατελείωτη περιπλάνηση μου.Ελπίζω...<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Μ.Τρίτη 3 Απριλίου 2007<br />
<br />
«357, έχεις επισκέψεις», η φωνή της φύλακα αντήχησε στ αυτιά μου.Ήταν ο Γιάννης ο παιδικός μου φίλος Τον γνωρίζω χρόνια, ζωή ολόκληρη θαρρώ. Είχε έρθει να με δει.<br />
    Η επίσκεψη του ήταν βάλσαμο για την ψυχή μου.Ξέρεις,νιώθω ευτυχία, γιατί τώρα στις τελευταίες μου αυτές μέρες καταλαβαίνω ποιος πραγματικά μ αγαπάει Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν από την ζωή μας. Άλλοι προκειμένου να καλύψουν κάποια ανάγκη μας, άλλοι σκάρτοι και κάποιοι άλλοι μετρημένοι στα δάχτυλα έρχονται για να μείνουν για πάντα κοντά μας.Και αυτό γιατί οι άνθρωποι ζούνε μόνο προδίδοντας ό,τι πιο όμορφο τους έχει δοθεί Έτσι οι σχέσεις τους είναι εφήμερες όσο εφήμεροι είναι και οι ίδιοι. Θυμάμαι όταν είμαστε πιτσιρίκια που λέγαμε ότι θέλουμε να μείνουμε για πάντα μαζί.Πάντα;Τι κρατάει για πάντα πόσο μάλλον  μία φιλία.Κάτι θα χαλάσει στην πορεία ακόμα και φιλίες σαν τη δικιά μου και του Γιάννη έχουν ημερομηνία λήξης. Αυτό όμως που με δίδαξε η ζωή είναι ότι δεν πρέπει να κλαίμε για όσους δεν αξίζουν.      <br />
     «Επισκεπτήριο τέλος»ακούστηκε η φωνή από πίσω μου.Οι τελευταίες λέξεις του Γιάννη ήταν:«Μέχρι ο άγγελος να έρθει θα είμαι στο πλάι σου».Έκλεισα το ακουστικό και έφυγα  με τη φύλακα.Κλείστηκα στο κελί μου και δεν ξαναβγήκα την υπόλοιπη μέρα.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
M.Τετάρτη  4  Απριλίου 2007<br />
<br />
Τα δέντρα τραγουδούσαν το αργόσυρτο, ευχάριστο τραγούδι τους.Ο άνεμος τα αγκάλιαζε σφιχτά όπως μόνο αυτός ήξερε.Και τα δέντρα τον ευχαριστούσαν με το τραγούδι τους.Ένα βράδυ ένα κορίτσι διατάραξε την ησυχία του δάσους.Δεν τραγουδούσε, θρηνούσε-εκείνο το κορίτσι που δεν βρήκε τίποτα και κανέναν για να αγαπήσειεκτός από εκείνον.Στεκόταν στη μέση του δάσους θρηνώντας.Ένα δάκρυ εμφανίστηκε στο πρόσωπο της,αλλά χάθηκε για να δώσει την θέση του σ' ένα άλλο.Πώς μπορούσε να ξεστομίζει τις ιερές εκείνες λέξεις χωρίς να τις εννοεί;!Μερικές μέρες πριν θα ήταν η πιο ευτυχισμένη γυναίκα επί γης ακούγοντας τον πολυπόθητο αυτόν ήχο!-Σ' αγαπώ!-Της φαινόταν περισσότερο σαν ένα σκίσιμο στην καρδιά.Πώς μπορούσε να την εγκαταλείψει αν και την αγαπούσε;!Ένας καταιγισμός ερωτήσεων θόλωσαν το μυαλό της,αλλά ήξερε πως έχει υποφέρει αρκετά!Δεν μπορούσε να κλαίει άλλο για κάποιον που δεν άξιζε να είναι μαζί της,για κάποιον που δεν θα ξαναέμπλεκε το χέρι του στο δικό της ποτέ ξανά!Τα δέντρα την συνόδευαν στο ερωτικό της μοιρολόι,αλλά δεν μπορούσαν να βοηθήσουν.Και τότε η κοπέλα ζήτησε να γίνει και εκείνη δέντρο ανίκανη οποιουδήποτε συναισθήματος.Τα δέντρα άκουσαν την επιθυμία της και την έκαναν μέρος του δάσους.Κανένα συναίσθημα των θνητών δεν θα την ξανατάραζε,κανένας πόνος δεν θα ξέσκιζε την καρδιά της και καμία ευτυχία δεν θα ξαναζέσταινε την ψυχή της.Μια νύχτα ένας άντρας άκουσε το τραγούδι των δέντρων καθώς περνούσε από το δάσος.Αμέσως κατάλαβε ότι υπήρχε ένα ξεχωριστό ανάμεσα τους.Το πλησίασε,το άγγιξε για λίγα δευτερόλεπτα,αλλά το δέντρο ξεράθηκε αμέσως.Ο άντρας ποτέ δεν έμαθε για τον πόνο που προκάλεσε σε ένα κοριτσι που πέθανε ένα βράδυ χωρίς φεγγάρι.Σε ένα κορίτσι που το μόνο που ήθελε ήταν να κρατάει το πρόσωπο του στα δικά της ξένα χέρια για πάντα.Το κορίτσι που δεν είχε βρει τίποτα και κανέναν για να αγαπήσει εκτός από εκείνον...<br />
  Κάθε φορά που σκέφτομαι αυτή την ιστορία κλαίω από νοσταλγία για τον άνθρωπο που μ’ έκανε δέντρο.Ίσως είναι ρηχό να σκέφτομαι τον πρώτο μου έρωτα τέτοιες ώρες,αλλά ξέρω ότι είναι η τελευταία φορά που το κάνω.Πέρασαν δέκα χρόνια από τότε και όμως νιώθω τον πόνο στην καρδιά μου ακόμα δυνατό.Στα δεκαπέντε μου δεν περίμενα ποτέ ότι θα μου συμβεί,αλλά ερωτεύτηκα ειλικρινά με όλη την δύναμη της ψυχής μου.Το μόνο που ήθελα ήταν να με αγαπάει έστω και το μισό από ότι εγώ.Έρχεται όμως η ώρα που το όνειρο γίνεται θρίψαλα που σκορπίζουν στον αέρα,συντρίμμια μιας αγάπης που τελείωσε άδοξα.Από τότε καταδίκασα τον εαυτό μου να μην ξαναερωτευτεί•ο νόμος της σάρκας κυριαρχούσε και το κορμί υποβίβασε τα αισθήματα.Μόνο η ανάμνηση των ματιών του έμεινε να στοιχειώνει την σκέψη μου.Αν ο Σατανάς ή ο Θεός είχαν μάτια θα ήταν καταπράσινα.Τα φοβόμουν και τα αγαπούσα αυτά τα μάτια!Τώρα δεν μου απέμεινε τίποτα άλλο εκτός από αυτήν την ανάμνηση.<br />
   Γιατί να υποφέρουμε τόσο;!Ευχή και κατάρα σε όσους αγάπησαν με ανιδιοτέλεια χωρίς ν’ αγαπηθούν...<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Μ.Πέμπτη 5 Απριλίου<br />
<br />
  Αγαπημένοι μου,<br />
Θα ήθελα με αυτό το γράμμα να σας πω αντίο.Να μην χύσεται ούτε δάκρυ για μένα.Είμαι ευτυχισμένη εκεί που πηγαίνω.Θα βρω και το Κατερινάκι μας.Θα το προσέχω το υπόσχομαι.<br />
Αγαπημένη μου μανούλα,για ό,τι και αν σου έχω κάνει συγχώρεσε με!Θα ‘θελα να σε σφίξω στην αγκαλιά μου και να μου λες ιστορίες όπως όταν ήμουν μικρή.Πήρα στον λαιμό μου το κρίμα,γιατί ήξερα ότι αν δεν το κάνω εγώ θα το κάνεις εσύ.Συγχώρεσε με...<br />
Μπαμπάκα μου,όσο και αν με ενοχλούσε όταν μου γκρίνιαζες να ξέρεις ότι θα μου λείψει εκεί πάνω.Τώρα θα πάω κοντά στον θεούλη.Συγνώμη...<br />
Μικρέ μου Σταμάτη,θέλω να σε δω μεγάλο αρχιμάγειρα.Κάνε με να χαίρομαι από εκεί που θα σε κοιτώ.Μην ξεχάσεις όμως ποτέ να είσαι άνθρωπος.<br />
Δρακουλάκη μου,εύχομαι να γίνεις ένας τρανός σκηνοθέτης.Η υγεία και η ευτυχία ποτέ να μην σου λείψει.Θα σε προσέχω εκεί που είμαι.<br />
Δώστε το αντίο μου και στους υπολοίπους.Να ξέρετε ότι εκεί που θα ‘μαι θα σας προσέχω σαν φύλακας άγγελος.Αν και με πονάει θέλω να αργήσετε πολύ να με ανταμώσετε.<br />
Με αγάπη,<br />
Η Ελίνα σας<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Μ.Παρασκευή 6 Απριλίου 2007<br />
<br />
Είναι τα γενέθλια μου σήμερα.Τι ειρωνεία να πεθαίνεις μία μέρα μετά τα γενέθλια σου;!Κανένας δεν είναι εδώ.Τους απαγόρευσα να έρθουν.Όσο και αν με πληγώνει ξέρω ότι θα είναι καλύτερα.Εξάλλου δεν έχω μάθει να λέω αντίο.<br />
  Κάθομαι στο μικρό ξεχαρβαλωμένο τραπεζάκι του υγρού κελιού μου μαζί με τον ιερέα που ήρθε να με εξομολογήσει.Ελπίζω οι αμαρτίες μου να μην είναι τόσες πολλές για να με εμποδίσουν να μην μοιραστώ την αιωνιότητα με την αδερφή μου.Τώρα βρίσκομαι εδώ:εγώ και ο Κύριος μόνο.<br />
Θεέ μου,ευλόγησε τους αγαπημένους μου.Να τους φιλάς από όλες τις δυστυχίες.Ο κύκλος του αίματος έχει κλείσει...<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Μ.Σάββατο 7 Απριλίου 2007<br />
<br />
Το τέλος.Τίποτα δεν θυμάμαι.Βλέπω μόνο πρόσωπα γνώριμα.Δεν ξέρω ποιοι είναι,το μόνο που ξέρω είναι ΄τοι τους αγαπώ.Και μετά ένα ποτάμι από το οποίο πρέπει να πιω νερό.Ύστερα ένας άγγελος που χάθηκε πριν καιρό με παίρνει από το χέρι και με παέι σ’ ένα καταπράσινο λιβάδι.<br />
Ακόμα και ο παράδεισος δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερος.Εδώ θα βρω την αιώνια γαλήνη μαζί με τους δικούς μου νεκρούς.<br />
Επιτέλους λυτρώθηκα...<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
                                                                 ΤΕΛΟΣ	<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-05-2008</td><td valign=top></td></table><br />