Η Συκιά

Δημιουργός: velico, Καλλιόπη

Στους άσωτους...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

http://gr.stixoi.info/stixoi.php?info=Poems&act=details&poem_id=74664


Πηγαίναμε πρώτα σε κείνη: τη συκιά στον κήπο! Τι περήφανα που στέκονταν πάντα! Τι αγέρωχη που ήταν πραγματικά! Όχι πως τότε το γνωρίζαμε, μα τώρα μάθαμε.
Άπληστα τρώγαμε από τους καρπούς της. Σκαρφαλώναμε στα κλαδιά της, κρεμιόμασταν στα κλαδιά της, ξαπλώναμε στα κλαδιά της! Ποτέ δεν άλλαξε όμως την έκφρασή της. Είχε πάντα ένα αδιόρατο χαμόγελο, ένα μειδίαμα σαν παγωμένο… Ήταν τόσο όμορφη! Μα δεν την ένοιαζε καθόλου.
Ωστόσο δεν μας έδωσε ποτέ σημασία. Ήταν φοβερά ακατάδεκτη στις προσπάθειες μας. Όσο και αν προσπαθήσαμε δεν έκλαψε, δε θύμωσε δε γέλασε καν ποτέ!
Άφηνε τα φύλλα της να τα χαϊδεύει ο αέρας,
Και το κορμί της ο Ήλιος
Μόνο μια φορά την είχε πάρει το μάτι μου –στο ορκίζομαι—να σιγοτραγουδάει και νομίζω πως χαμογελούσε και πιο πολύ από ότι συνήθως…ίσως όμως… ήταν πολύ πρωί, αξημέρωτα σχεδόν. Με είχε πάρει η γιαγιά από το χέρι και πηγαίναμε. Είχε ακόμα τόση ησυχία και τόσο λίγο φως που δε μας πρόσεξε, δε μας κατάλαβε και συνέχισε το τραγούδι της. Ίσως να ήταν τόσο ερωτευμένη πια που δεν την ένοιαζε.

Πέρασα πριν λίγες μέρες τυχαία από εκεί και την είδα. Δε θα το πιστέψεις! Είναι ακόμα ίδια! Το ίδιο όμορφη με το ίδιο παγωμένο χαμόγελο και τον ίδιο μαρμάρινο κορμό της να στέκει καμαρωτός και περήφανος! Μόνο που το βλέμμα της έφτανε πιο μακριά…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-05-2008