Πνοή του δάσους

Δημιουργός: Θεοδώρα Μονεμβασίτη , Θεοδώρα Μονεμβασίτη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στης ύλης την σκληρή δομή το μασκοφόρο του Άδη
αντίκρισα στο δρόμο μου να μου μετράει λάθη
τη συνοχή αρνιόμουνα γιατί πνεύμα ποθούσα
το πλέγμα μοιάζει σύνορο, αργά το προσπερνούσα
και τότε δύναμη εγώ ζητούσα και σημάδι
και δε φοβήθηκα απειλές, ας άπλωνε σκοτάδι
όμως δεν ξέχναγα το φως κι ας ήμουνα χαμένη
κι έγινε ο ύμνος στεναγμός σε ώρα ξεχασμένη.

Στου ονείρου μας τα δειλινά τις προσευχές τις δίνω
πάνω στα πέπλα της αυγής σταγόνες να τις πίνω
στάζουν στη διψασμένη γη, οι σπόροι για ν’ ανοίξουν
κι όταν θα βγούνε οι καρποί ποια είμαι να μου δείξουν
του δάσους άγρια η πνοή μοιάζει πολύ μ’ αγάπη
χάθηκαν αδερφοί πολλοί σ’ ονειρική απάτη
όμως δε δάκρυσα στιγμή ας έμενα μονάχη
κι ας είχα κλάμα της βροχής στη μουσκεμένη πλάτη.

Δεν κλαίω εγώ, γιατί ποτέ δεν έσκυψα κεφάλι
γιατί σκιές δεν άφησα ν’ απλώσουν την απάτη
κι άκουγα χίλια μυστικά να κλέβει ο αγέρας
να τα σκορπίζει άτακτα σα μυστικός πατέρας
για να τα δώσει βιαστικά μες στο παρθένο δάσος
κρυμμένο είδα ένα σοφό να με κοιτά μονάχος.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-05-2008