Ενα Γραμμα Που Δεν Εφτασε Ποτε

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Ενα Γραμμα Που Δεν Εφτασε Ποτε</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Ενα Γραμμα Που Δεν Εφτασε Ποτε</b><p>Δημιουργός: KARATEKA, <i>MARTHA</i><p><i> ΑΦΙΕΡΟΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ..........</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Γιώργο μου,<br />
<br />
Δεν νομίζω ότι έχεις μείνει κάτι πλέον ανάμεσα μας, απλά ήθελα να σου πω, <br />
Πως κάναμε ένα τεράστιο λάθος.<br />
  <br />
 Ίσως ήμασταν αρκετά μικροί για να πάρουμε αυτό το μονοπάτι<br />
Στην ζω η μας.<br />
  <br />
 Ίσως να μην θυμάσαι καν τι έχει γίνει, ίσως να τα έχεις διαγράψει όλα,<br />
Όλα όσα σε πλήγωσαν.<br />
  <br />
Το θέμα είναι ότι εγώ δεν ξεχασα, δεν έσβησα τιποτα, ουτε αυτά που με πλήγωσαν,<br />
Ούτε αυτά  που με έκαναν να ελπίζω σε κάτι.<br />
 <br />
 Περάσαμε αρκετό καιρό μαζί και δυστυχώς ότι φτιάξαμε το διαλύσαμε μονοί μας και ότι αγαπήσαμε το μίσησε ο εγωισμός μας.<br />
  <br />
Νομίζω πως αυτό που μας κρατούσε μαζί ήταν τα αισθήματα που υποτίθεται πως έτρεφες για μένα και εγώ απλά σε πίστευα δυστυχώς η απόσταση που μας χώριζε, ήταν πιο δυνατή από εσένα και όταν μετά από καιρό σου είπα πως ακόμα και στην άλλη άκρη της γης να πήγαινα εγώ θα σε αγαπούσα και ας μην σε ξανά έβλεπα, εσύ το μονό που έκανες ήταν να γελάσεις.<br />
   <br />
Πραγματικά δεν κατάλαβα ποτέ αν τελικά αυτό που ένιωθες ήταν αγάπη.<br />
   Θυμάμαι όταν υπέφερα μονή στο νοσοκομείο, ότι σκεπτόμουν εσένα, κόντευα να πεθάνω και έλεγα ότι πρέπει να ζήσω για να σε δω, και κάθε φορά που έκλειναν για δυο λεπτά τα μάτια μου έβλεπα εσένα.<br />
  <br />
 Κάθε βραδύ πίστευα πως θα ‘ρθεις στην πόρτα, έστω να με δεις, αλλά τιποτα, κανενας,υστερα γύριζα από την άλλη πλευρά και έκλαιγα σιωπηλά και έκλαιγα με τις ώρες, αλλά εσύ πουθενα, ουτε τηλέφωνο, ούτε μήνυμα, ούτε τίποτα.<br />
   Λίγο πριν μπω στο χειρουργείο, καθώς τα ηρεμιστικά κυλούσαν στο αίμα μου, είπα πως σ’αγαπαω και λίγο πριν κλείσω  τα μάτια άφησα να κυλήσουν δυο δάκρυα που  στέγνωσαν στα μαγούλα μου.<br />
  Δυστυχώς ούτε μετά ήρθες πίσω, μετά από ένα χρόνο γύρισες και νόμιζες πως ήμουν εκεί να σε περιμένω και να είμαστε ξανά μαζί σαν  μια σφαίρα που δεν σταματά να γυρίζει ποτέ.<br />
   <br />
Μα όμως δεν υπήρχα, δεν ζούσα, δεν ήμουν καν στη γη, σε κοίταζα από πολύ ψηλά, από χιλιάδες χιλιόμετρα μακρια, εκει ήμουν τώρα, «ζούσα» και απλά σε κοίταζα και έκλαιγα.<br />
  <br />
    Πίστευα πως θα ρωτούσες για μένα, που ήμουν, με ποιον, και γιατί;<br />
    Αλλά και πάλι σε νίκησε ο εγωισμός σου, και δεν ρώτησες τίποτα, ούτε νοιάστηκες και ποτέ που ήμουν, τι έκανα, αν σ’αγαπουσα γιατί ήσουν σίγουρος και έτσι άπλα  έφυγες όπως έκανες πάντα, χωρίς αντίο και χωρίς αιτια, χωρις να πεις τίποτα.<br />
<br />
   Έφυγες….και φεύγεις…….και μένω εγώ μόνη ξανά εκεί ψηλά. Βλέποντας την σκιά σου να  χάνετε……..και σε κοίταζα……….και δάκρυζα….και έκλαιγα……και Σ’ΑΓΑΠΑΩ….<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 27-05-2008</td><td valign=top></td></table><br />