το μονοπάτι της γνώσης-μέρος τέταρτο

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>το μονοπάτι της γνώσης-μέρος τέταρτο</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>το μονοπάτι της γνώσης-μέρος τέταρτο</b><p>Δημιουργός: marakos1948, <i>Μάριος</i><p><i> λόγω του ότι αυριο θα μας αλλαξουνε τα φώτα,δηλαδής τον πίνακα,σας έβαλα και το αυριανόεπεισόδιο</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>μέρος τέταρτο<br />
<br />
¨¨αφήστε τον,είναι αποφλοιωμένος ¨¨ακούστηκε από το βάθος του μονοπατιού.Τα χέρια τότε χαλάρωσαν και έμειναν μετέωρα γύρω απ τον λαιμό του,σαν τις μαριονέτες που σαν αφήνονται λεύτερες από τους σπάγκους που τους δίνουν ζωή ,πέφτουνε σε αδράνεια και ακινησία. Ένοιωσε τότε τον αγέρα να ξαναμπαίνει στα πνεμόνια  κάτω από το εκτυφλωτικό φώς του Ηλιου που πάντα μεσουρανούσε χωρίς ν αφήνει σκιές  στο μονοπάτι.<br />
Ομως ήτανε δώρο ζωής και καλοδεχούμενος εκείνες τις στιγμές μετά την ασφυξία που τούκλεινε την ανάσα.Ενα μακρόσυρτο μουρμουρητό σαν μοιρολόι  που όλο και δυνάμωνε ακούστηκε απ τα σπλάχνα των τοίχων.Ξαφνικά, ρυάκια από δάκρυα άρχισαν να κυλούν από τις εσοχές και τα ραγίσματα τους και τα χέρια ξανάρχισαν να κινούνται προς το μέρος του.Εκλεισε τα μάτια,περιμένοντας το μοιραίο μετά το ολιγόλεπτο διάλειμμα ζωής που του χάρισε μια φωνή χωρίς υλική υπόσταση.Ομως τα χέρια αυτή την φορά δεν ήτανε απειλητικά.Απεναντίας ,αφού ανασήκωσαν το πεσμένο σώμα και το στήριξαν ορθό ανάμεσα στους δυο τοίχους,άρχισαν να του χαϊδεύουν το κεφάλι.Ενοιωσε μέχρι τα μεδούλια του το μητρικό χάδι και τη θαλπωρή από δεκάδες ψυχές,που μόνο πόνους και  συμφορές γνώρισαν σ ένα κόσμο που διαχώριζε τους ανθρώπους σε ράτσες  μιαρές και ανάξιες  για επιβίωση και σε Άρειες ,επικυρίαρχες στο γαλάζιο πλανήτη.<br />
Δεν πίστευε στα μάτια του μ αυτά που αντίκριζε και ένοιωθε και αφού στηρίχθηκε υποβοηθούμενος αλλά και  στις δικές του δυνάμεις, επιτάχυνε το βήμα του για να συναντήσει τον άγνωστο σωτήρα του,χωρίς ν αφήσει αυτή τη φορά τα χέρια του ν ακουμπήσουν στους τοίχους που προσπερνούσε..Δέν τον ένοιαζαν πια  καινούργιες γνώσεις,αλλά  μιά και μόνη απάντηση στο μοναδικό του ερώτημα¨¨τι σήμαινε..αποφλοιωμένος?¨¨   <br />
Η απάντηση δεν άργησε να δοθεί,καθώς απ τα έγκατα της γής αναδύθηκε μια γνωστή του φιγούρα.Ηταν ο τυφλός που είχε συναντήσει στην αρχή της αναζήτησης του.<br />
¨έκανες πολύ  σωστά που δεν συνέχισες ν απορροφάς γνώσεις¨του είπε χαμογελώντας καθώς τον ζύγωνε.Εκείνος απ το ξάφνιασμα και την έκπληξη ανάμικτη με φόβο,μόλις που μπόρεσε να ψελλίσει ξανά το ερώτημα του.Ο τυφλός τότε γυρίζοντας του την πλάτη ,του ζήτησε να τον ακολουθήσει εκεί που έδειχνε να τελειώνει  το σιδερένιο μονοπάτι.Εκεί που αμέτρητες ανθρώπινες φιγούρες αναζητούσαν πεισματικά καινούργιες γνώσεις πέρα απ την εποχή τους,πολλές φορές προσκρούοντας η μια στην άλλη.¨¨ δεν είναι τυφλοί φίλε μου, αλλά προπέτες  και υπερφίαλοι  και αναζητούν το χρυσό μονοπάτι που καταλήγει τάχα στο Ωμέγα¨¨ είπε ο γέροντας προβλέποντας τα ερωτήματα που σίγουρα θα έθετε ο προστατευόμενος του.¨¨Κι εσύ εκεί θα κατέληγες, αν δεν..¨¨ Ακατάληπτα τα λόγια του χωρίς ειρμό, στροβίλισαν για πολύ ώρα τον ήδη υπερφορτισμένο του εγκέφαλο του αναζητητή. Όμως βρήκε τη δύναμη να επιμείνει ξανά στο αναπάντητο ερώτημα του¨΄τι σημαίνει αποφλοιωμένος γέροντα?¨¨<br />
<br />
σνεχίζεται<br />
<br />
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-05-2008</td><td valign=top></td></table><br />