Έρχομαι / Θλίψη

Δημιουργός: Μαρία Χ., Μαρία Χατζηγιάννη

Καλημέρα σας...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Έρχομαι...

Έρχομαι πλάϊ σου ν' αγγίξω τη χαρά
Να πλημμυρίσω την ζωή σου με αγάπη
Να βάψω κόκκινη του πόθου τη χροιά
Πόσα στερήθηκε το "είναι" σου να μάθει...

Έρχομαι τώρα.. δεν αντέχω άλλο πια
Έτσι το έγραψε αλάθητα η μοίρα
Πάρε μονάχα σαν το θέλεις δυο κουπιά
Κι εγώ μια βάρκα θαλασσιά για σένα πήρα...

Έρχομαι γρήγορα με τραίνο της σιωπής
Πλημμυρισμένο ασφυκτικά με αναμνήσεις
Ούτε μια λέξη ώσπου νά 'ρθω μην μου πεις
Με όσα νιώθεις πια.. κοντεύεις να με πνίξεις...

Έρχομαι.. λες και σαν μαγνήτης με τραβάς
Η λογική με την καρδιά έχει φιλιώσει
Είμαι το σύμπαν που στα χέρια σου κρατάς
Και ό,τι άρχισε για μας.. δεν θα τελειώσει...


30-5-2008 ( στη δουλειά )
---------------------------------------------------
Θλίψη...

Μαύρη η ζωή μου και θλιμμένη
Μέσα στη δική σου απουσία
Άλλη μια βραδιά καταραμένη
Πνίγει τ' όνειρό μου η ασφυξία...

Κάνω τον περίπατο του τρόμου
Έρημη.. γυμνή και πληγιασμένη
Σ' ένα περιθώριο του δρόμου
Άγρια από σένα θερισμένη...(βιασμένη)

Μην με λυπηθείς.. τι μου αξίζει
Μόνον περιφρόνηση και οίκτος
Τούτη η σελίδα δεν γυρίζει
Έφαγε τα σπλάχνα μου ο λύκος...

Τίμια ποτέ μου δεν υπήρξα
Και η μοίρα τώρα μ' εκδικείται
Πάρε πια τα ζάρια μου και ρίξ' τα
Σ' ένα πέλαγος που δεν κινείται...

Έτσι να με δέρνει το αγέρι
Κι όλες του καιρού οι αντιφάσεις
Έρωτα η ζήση μου δεν ξέρει
Πέρα από σπατάλες και προφάσεις...

Την αγάπη σου μην καταστρέφεις
Είμαι μια γυναίκα γκρεμισμένη
Πάψε στην αγκάλη μου να πέφτεις
Είναι δηλητήριο σπαρμένη...

Όσα με κεράσανε πονάνε
Είναι ανοιχτές πληγές που τρέχουν
Κι αν οι πεθαμένοι δεν μιλάνε
Κόκκαλα που τρίζουν ίσως έχουν...

Κι είν' οι αδυσώπητες οι μνήμες
Άνθρωποι στα πέρατα του χρόνου
Που με τον καιρό γενήκαν δίνες
Και ρουφούν το αίμα κάθε μόνου...

Μά 'χουν κι οι ανάγκες του παρόντος
Πύρινες κι αχόρταγες τις γλώσσες
Κι οι επιταγές του παρελθόντος
Καίγονται σαν πλάνες συνιστώσες...



29-5-2008

Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-05-2008