τα χέρια μου θυμίζουν θάλασσα (ε)

Δημιουργός: ειρήνη, Ειρήνη Παραδεισανού

μου το θύμισε ο φιλόλογος του Κώστα Νησιώτη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τα χέρια μου θυμίζουν θάλασσα
Πράσινη θάλασσα γεμάτη ίσκιους απουσίας
ίσως και προσμονής
Ανακατεύουν τον αέρα
κινήσεις αλλόκοτες
τα χέρια μου
όταν μιλώ
Οι λέξεις άψυχα κουφάρια σέρνονται στο πάτωμα
δίχως ούτε μια στάλα αίμα μέσα τους
Το’ χάσαν, λες, σε αδιάφορα πεδία μαχών
πολύ πριν καταλήξουν στη σιωπή μου σφηνωμένες.

Στις λέξεις ρέει ένα υγρό πράσινο`
είναι λένε το χρώμα της ελπίδας
το πιο μαχητικό χρώμα
Μα η μετάγγιση αργεί

Τώρα μονάχα τα χέρια μου κρατούν την όψη της θάλασσας
Έτσι καθώς τα πιάνει η άκρη των ματιών μου να κυματίζουν
με αγωνία ακοίμητη
μια θλίψη απλώνεται στα σωθικά μου
αγκιστρώνεται μέσα μου με χέρια μύρια
κι άλλοτε με χαϊδεύει κατευναστικά
άλλοτε με χτυπά με μένος

Και μια κραυγή μου ξύνει τους κροτάφους
όταν το βλέμμα των άλλων
τα άψυχα λόγια μου χλευάζει

είναι που η μετάγγιση αιώνες τώρα εκκρεμεί
και υποπτεύομαι με φρίκη
πως μόνο πια τα χέρια μου απομείναν
να πάλλονται με πάθος
λες και τις λέξεις που θωρώ νεκρές μπροστά μου
πασχίζουν να ξυπνήσουν

πόσο μοναχικά φαντάζουν δυο χέρια
μπροστά σε πλήθος παγωμένα μάτια
πόσο γελοία φαντάζουν
σαν ανεμόδαρτα πουλιά
στοιχειωμένα από μια κατάρα πανάρχαια
να κουβαλούν τη θάλασσα
σε μια ανελέητη εποχή ξηρασίας
και γύμνιας

Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-05-2008